DOORS- Ακόμα ζωντανοί.....στη σκηνή

Τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι ηχογραφήσεις ζωντανών εμφανίσεων της μπάντας του ίσως πιο αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη όλων των εποχών. Η συγκεκριμένη όμως, είναι η σημαντικότερη...

Στις 6 Ιουνίου 1970 οι Doors έδωσαν μία συναυλία στην PNE Arena του Βανκούβερ. Δύο μικρόφωνα επισκηνής κατέγραψαν, σε μία αρχαία (ακόμα και για την εποχή εκείνη) μπομπίνα μαγνητοφώνου, την μπάντα να επιδίδεται σε ένα άκρως ποτισμένο στις μπλουζ ρίζες της σέτ, κατά το οποίο ενώνουν τις δυνάμεις τους με την κιθάρα του μύθου, Albert King, σε τέσσερα τραγούδια.

Με αυτό το τρόπο απαθανατίστηκε ένα live που χαρακτηρίστικε απο τις θρυλικές (και επι της ουσίας αυθεντικές, ασχέτως αν δεν συμπεριλήφθησαν εκείνη την εποχή στην επίσημη δισκογραφία τους σε αυτή τη μορφή) δεκάλεπτες εκδόσεις των Light my fire και The end, και κυκλοφόρησε πρόσφατα απο τη Rhino -Warner Music.

Για τους φανατικούς των μπλούζ,η εμφάνιση του King στα τραγούδια Little Red Rouster, Who do you Love, Rock Me και Money είναι βέβαια απο μόνη της αρκετή για να το αναζητήσουν. Ωστόσο η μοναδικότητα του συγκεκριμένου υλικού έγκειται, στην πραγματικότητα, σε πολύ βαθύτερα και μουσικά ουσιαστικότερα αίτια.

''Ηταν συναρπαστικό. O Albert King να παίζει τα μπλούζ μαζί με τον Robby Krieger, ενώ ο Jim Morrison τραγουδάει'' δήλωσε σε μία συνέντευξη του ο Ray Manzarek.

''Ενα μεγάλο ακροατήριο εκτυφλωτικά φώτα να λάμπουν στα μάτια μου, τόσο που δεν μπορούσα να δώ το κοινό και οι Doors πραγματικά ενθουσιασμένοι γιατί ο Albert King ερχόταν στην σκηνή''.

Και πράγματι η έλευση αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη μοιάζει να μεταμορφώνει ένα παρεξηγημένο teen idol της εποχής σε έναν αληθινα χαρισματικό performer,που του έμελλε να αφήσει ιστορία.

Οταν οι Doors εμφανίστηκαν στο Βανκουβερ εκέινον τον Ιούνιο του 1970, ο Jim Morrison ήταν μία ταραγμένη ψυχή, ενάντια στα όρια της ίδιας του της εικόνας και αντιμέτωπος με μία ποινή φυλάκισης που απειλούσε να τον καταστρέψει και επαγγελματικά όσο και σε προσωπικό επίπεδο.

Ο Lizard King ήταν συναισθηματικά πλέον πιο κοντά σε έναν γέρο μπλούζμαν παρά σε ένα νεαρό rock star όπως τραγουδούσε και στο Morrison Hotel (άλμπουμ εκείνης της χρονιάς)

Μία αλλαγή που ήταν όμως ευπρόσδεκτη, αφού συνδυάστηκε με την πιο ακατέργαστη, την πιο ειλικριν¨η μουσική των Doors που ακούσαμε ποτέ, και αυτό το live alboum καταγράφει αυτήν ακριβώς τη ΄φαση. Και το κάνει περίφημα...