Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ JIM MORRISON

Ο JAMES DOUGLAS MORRISON είχε μια γλυκιά κι ευγενική ομορφιά που σου θύμιζε άγγελο αναγεννησιακών πινάκων. Το μυστήριο παιδί αγαπούσε τα άκρα και αυτό το είχε πει κάποτε με τον εξής τρόπο: Μ' αρέσουν τα ψηλά και τα χαμηλά σημεία. Έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον. Σάτυρος στη σκηνή, με γνήσια ντροπαλότητα και αθωότητα προκαλεί και γίνεται αινιγματικός τραγουδώντας νεανικά την ευαισθησία της ελευθερίας του.

Πολλές φορές οι χοντράδες του και ο ηλεκτρισμός τον ήταν η αφορμή να προκαλεί το δέος και τη δραματική άποψη των πραγμάτων. Συνομιλούσε με το κοινό του λες και γνωριζότανε χρόνια. Δεν κρατούσε προσχήματα, και μαινόταν σαν ταύρος όταν αντίκριζε αστυνόμευση στις εμφανίσεις τον. Γνωρίζουμε πολύ καλά τις φασαρίες που είχε σε μια τον εμφάνιση στο Μαϊάμι όταν έδειχνε τα αχαμνά του γυμνά στους αστυνομικούς που είχαν κατακλύσει το χώρο.

Κι όμως τον είχαν πληγώσει πολλοί, και πρώτοι οι γονείς του που τον φέρθηκαν τόσο παγωμένα όταν είδαν το γιο τους χίπη.

Ο MORRISON όταν ξεκίνησε για τη λεύτερη δημιουργία του, δε φόρεσε καμιά μάσκα γιατί κατάλαβε κάτι που άλλοι αστέρες της μουσικής των τελευταίων δεκαετιών δε θέλησαν να καταλάβουν. Αυτό το κάτι ήταν οαυθορμητισμός.

Ο ποιητής MORRISON δαιμόνιος και μυστικιστής, ήθελε την αμερικάνικη κοινωνία με αλλαγμένο πρόσωπο για να μπορέσει να δεχθεί τα καινούργια πράγματα και να πάψει να αμφιταλαντεύεται στις μετριότητες. Αυτό δεν το' θελε καθόλου ο JIM.

Πήγε με τους DOORS επειδή με τον MANZAREK γνωρίστηκε σε μια εποχή που ο MORRISON με τα λόγια του προσέλκυε τις μάζες κι αυτή η δύναμη του ήταν αυτό που θέλανε οι DOORS που αυτοονομάζονταν Επαναστάτες μέσα απ τον έρωτα. Το όνομα τους οι DOORS το πήραν από το βιβλίο του ALDOUS HUXLEY - THE DOORS OF PERCEPTION. Η ζωή και η επανάσταση για τον JIM ήταν ένα και το αυτό και περνούσε διαδοχικά από τον οργασμό, στο σεξ, στο θάνατο. Οι τρεις λοιποί DOORS που έζησαν από κοντά τον JIM μπορούν να θυμούνται καθαρά για μια ζωή το θρύλο MORRISON.

Από τότε που γνωρίσθηκαν, που τραγούδησαν, που φώναζαν, που κάπνισαν, που διαμαρτυρήθηκαν και ήπιαν μαζί μέχρι και τότε που πήγαν στο κοιμητήρι του Παρισιού, έδειξαν ότι είχαν συνδεθεί στενά όχι μόνο μουσικά αλλά και ιδεολογικά και κυρίως ψυχικά. Αυτό το απέδειξαν στο AMERICAN PRAYER, άλμπουμ προσκύνημα στη μνήμη του μεγάλου τους φίλου του JIM MORRISON.

Ο MORRISON ανακοινώνει τη φιλοσοφία των DOORS με προσωπικούς του όρους. Ενδιαφέρομαι για καθετί σχετικό με επανάσταση, αναστάτωση, χάος, ιδιαίτερα σχετικά με ενέργειες δίχως νόημα.Μου φαίνεται πως αυτός είναι για την ελευθερία.

Αυτή η έκλυτη μανία του γκρουπ στις ζωντανές εμφανίσεις του έχει σχέση με την ηθική των πουριτανών. Θαρρώ πως υπάρχει μια ολόκληρη Θρησκεία μέσα μας από εικόνες και συναισθήματα που σπάνια βρίσκουν διέξοδο στην καθημερινή ζωή. Αυτή είναι η σκοτεινή πλευρά. Όταν την αντικρίσουμε αναγνωρίζουμε το ίδιο πράγμα μέσα του. Είναι μια αναγνώριση δυνάμεων που σπάνια βλέπουν το φως της μέρας.

Παρομοιάζοντας μια παράσταση των DOORS με πνευματική συγκέντρωση θα πει: Όσο πιο πολιτισμένοι γινόμαστε επιφανειακά τόσο περισσότερο οι άλλες δυνάμεις μας ικανοποιούν. Απευθυνόμαστε στις ίδιες ανάγκες στις οποίες απευθυνόταν η κλασική τραγωδία και τα πρώτα μπλουζ του Νότου. Φανταστείτε το σαν μια συγκέντρωση πνευματιστών μέσα σ' ένα περιβάλλον που έχει γίνει εχθρικό προς τη ζωή, κρύο, περιοριστικό. Οι άνθρωποι νιώθουν πως πεθαίνουν σ' ένα φριχτό τοπίο. Οι άνθρωποι μαζεύονται σε μια πνευματιστική συγκέντρωση για να επικαλεστούν, να εξευμενίσουν και να διώξουν μακριά τους νεκρούς. Μέσα από τους ψαλμούς, τα τραγούδια, το χορό και τη μουσική προσπαθούν να γιατρέψουν μια αρρώστια, να φέρουν την αρμονία ξανά στον κόσμο.

Η αιτία για το χωρισμό των DOORS από το WHISKEY κατά κάποιο τρόπο ήταν ένα τραγούδι, το THE END.Ξεκίνησε σαν ένα απλό τραγούδι αποχωρισμού, οι πρώτοι στίχοι και το ρεφρέν. Καθώς το παίζαμε κάθε νύχτα ανακαλύψαμε ένα περίεργο συναίσθημα: ένας μακρύς, αργόσυρτος, απλός ρυθμός, η παράξενη κιθάρα που έβγαζε εκείνους τους ήχους αόριστα ανατολίτικους ή αμερικάνικους ή ινδικούς. Ήταν μια φόρμα στην οποία ο καθένας πρόσθετε κάτι. Την τελευταία μας νύχτα στο WHISKEY έφτιαξα εκείνο το ατμοσφαιρικό μέρος, το Πατέρα θέλω να σε σκοτώσω. Εκεί προσπαθούσε να μας οδηγήσει το τραγούδι.

Του άρεσαν τα άκρα, ζούσε στα άκρα και έλεγε συχνά: Θαρρώ πως τα ψηλότερα και τα χαμηλότερα σημεία είναι και τα πιο ενδιαφέροντα. Όλα τα άλλα σημεία που βρίσκονται ανάμεσα σ' αυτά τα δύο άκρα, είναι, ε, είναι μεταξύ. Θέλω ελευθερία για να δοκιμάσω το καθετί. Καταλαβαίνω πως θέλω να δοκιμάσω το καθετί, τουλάχιστον μια φορά.

Πολλοί παρατηρητές περιγράφουν τη σκηνική παρουσία του MORRISON σαν σατανική, ο ίδιος προτιμά τον όρο πρωτόγονη: Ήμουν λιγότερο θεατρίνος και τεχνικός όταν ξεκίνησα. Αλλά τώρα το ακροατήριο για το οποίο παίζουμε είναι πολύ μεγαλύτερο και οι αίθουσες τεράστιες. Είναι αναγκαίο να προβάλλομαι περισσότερο, να υπερβάλλω σχεδόν ως το σημείο του αλλόκοτου. Θαρρώ πως όταν είσαι μια μικρή κουκίδα στην άκρη μιας τεράστιας αρένας πρέπει να αναπληρώνεις αυτή την έλλειψη αμεσότητας με κινήσεις πιο μεγαλοποιημένες.

Ο MORRISON οραματίζεται ένα μυθικό ρόλο για τον εαυτό του σαν ροκ τραγουδιστή: Μερικές φορές μ' αρέσει να παρομοιάζω την ιστορία του ροκ ν ρολ με την καταγωγή του ελληνικού δράματος που ξεκίνησε από ένα αλώνι στις κρίσιμες εποχές και ήταν στην αρχή μια ομάδα από πιστούς που χόρευαν και τραγουδούσαν. Κι έπειτα κάποια μέρα κάποιος, εκστασιασμένος, τινάχτηκε έξω από το πλήθος κι άρχισε να μιμείται ένα θεό. Στην αρχή ήταν καθαρό τραγούδι και κίνηση. Καθώς άρχισαν να αναπτύσσονται οι πόλεις όλο και περισσότεροι άνθρωποι ρίχτηκαν στο κυνήγι του χρήματος έπρεπε όμως να συνεχίσουν να έχουν επαφή με τη φύση με κάποιο τρόπο, κι έτσι βρήκαν τους ηθοποιούς να το κάνουν αντί γι' αυτούς. Νομίζω πως το ροκ υπηρετεί τον ίδιο σκοπό και μπορεί κάποτε να γίνει ένα είδος θεάτρου.

Όταν οι DOORS εμφανίστηκαν κάποτε στην εκπαιδευτική εκπομπή του Γκόλντσταϊν, αυτός ρώτησε τον MORRISON: Εξακολουθείτε να πιστεύετε αυτό που είχατε πει σ' έναν δημοσιογράφο, ότι είστε άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την πολιτική και το σεξ;. Στωικός ο JIM του έδωσε μια πετυχημένη απάντηση που Θα χαρακτηριζόταν σαν μια εφάπαξ απάντηση για τα λεγόμενα των αστραπιαίων συνεντεύξεων. Ήταν μια απάντηση που δόθηκε σε κάποιον δημοσιογράφο, τίποτε άλλο.

Ο Γκόλντσταϊν όμως συνέχισε: Πώς νιώθετε όταν είσαστε ο Τζέσε Τζέιημς της ροκ; Ο Τζέσε Τζέιημς είχε κίνητρο την απληστία, ενώ ο Μπίλ δε Κιντ ό,τι έκανε το έκανε για το κέφι του. Ίσως μ' αυτόν να μοιάζω περισσότερο.

Πέστε μου τώρα, είπε τελειώνοντας τις ερωτήσεις του ο παρουσιαστής, πώς αισθάνεστε που είσαστε ο πατέρας της Κίνησης για την Ευπρέπεια; Ο MORRISON εύκολα πια του απάντησε. Φαντάζομαι πως το να είσαι πατέρας οποιουδήποτε πράγματος είναι κάτι ωραίο.

Προς το τέλος της εκπομπής ο MORRISON, αφού διάβασε αερικά ποιήματα από μια δική του συλλογή που τη χάριζε μόνο σε φίλους, έκλεισε το βιβλίο, γέλασε ζεστά αλλά αμήχανα και κατέληξε: Λεν τα καταφέρνω να διαβάζω. Η μουσική μου δίνει το είδος της σιγουριάς που χρειάζομαι. Θαυμάζω τους ποιητές που όχι μόνο γράφουν αλλά και διαβάζουν άνετα τα ποιήματα τους σε κοσμο.θα θελα να ήμουν εγω έτσι.