ads
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

celebrity-deaths

8-12-11.. HAPPY BIRTHDAY JIM..



jim-morrison-20070928-317822.jpg
Είναι όλοι εδώ ?
             Είναι όλοι εδώ ?                    
                       Είναι όλοι εδώ ?
Πρόκειται να αρχίσει η τελετή ΞΥΠΝΗΣΤΕ
Δεν μπορείτε πια να θυμηθείτε που σταμάτησε το Όνειρο ? 

Ο James Douglas Morrison είχε μια γλυκιά κι ευγενική ομορφιά που  σου θύμιζε άγγελο αναγεννησιακών πινάκων. Το μυστήριο παιδί αγαπούσε τα άκρα και αυτό το είχε πει κάποτε με τον εξής τρόπο : (( Μ`αρέσουν τα ψηλά ,και τα χαμηλά σημεία. έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον)). Σάτυρος στην σκηνή ,με γνήσια ντροπαλότητα και αθωότητα ,προκαλεί και γίνετε αινιγματικός τραγουδώντας νεανικά την ευαισθησία της ελευθέριας του.Πολλές φορές οι χοντράδες του και ο ηλεκτρισμός του ήταν η αφορμή να προκαλεί το δέος και την δραματική άποψη των πραγμάτων συνομιλούσε με το κοινό του λες και γνωριζόταν χρόνια. Δεν κρατούσε  προσχήματα ,και μαινόταν σαν ταύρος όταν αντίκριζε αστυνόμευση στις εμφανίσεις του. Γνωρίζουμε πολύ καλά τις φασαρίες που είχε σε μια εμφάνιση στο Μαϊάμι ,όταν έδειχνε τα αχαμνά του γυμνά στους αστυνομικούς που είχαν κατακλύσει τον χώρο.. Και όμως τον είχαν πληγώσει πολύ, και πρώτοι οι γονείς του που του φέρθηκαν τόσο παγωμένα όταν είδαν τον γιο τους χίππη.


Ήταν Νοέμβρης του 78 όταν έμαθε ο κόσμος για ένα αμερικανό προσευχητή που το όνομα του, θρύλος πια , είχε περάσει από τις 3 Ιουλίου του 71 στο μουσικό πάνθεον της αιωνιότητας, εκείνο τον Νοέμβρη κυκλοφόρησε η ποιητική πλευρά του Jim Morrison πάνω στο βινύλιο που ξάφνιασε τους απανταχού φίλους του κάνοντας τους να πιστέψουν πως το δαιμόνιο παιδί επέστρεψε στην ζωή για να  συνεχίσει ότι άφησε λειψό.. όλοι ήξεραν τον Morrison σαν ποιητή από τα υπέροχα λόγια που επενδύανε τα άλμπουμ των Doors ,αλλά ήταν η μοναδική φορά που στο American Prayer ο ίδιος απαγγέλλει ποιήματα του.O Robbie Krieger,μέλος του συγκροτήματος ,είπε πως ήταν επιθυμία του ιδίου του Jim να παρουσιαστούν αυτά τα ποιήματα κάποτε στο κοινό του, τις μαγνητοταινίες τις είχε βρει ο Robbie στα 1975 και βρισκόταν στα χέρια του john Haeny. είχαν ηχογραφηθεί στις 8 Δεκεμβρίου του 1970 ημέρα γενέθλιων του Jim .στο στούντιο  από τον haeny ...;Αργότερα όταν πήγε στο Παρίσι ο Morrison ,θέλησε να συνεχίσει την ηχογράφηση των ποιημάτων του ,μα το μοιραίο δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο. Έτσι λοιπόν ,αφού είχαν βρεθεί οι ταινίες ,την ύπαρξη των οποίων αγνοούσε και η εταιρία τους .Η ELEKTRA,σε συνεννόηση με τους υπόλοιπους Doors,Ο John καταφέρνει να ηχογραφήσει για ένα άλμπουμ τις απαγγελίες με την συνοδεία της μουσικής του γκρουπ και όλοι μαζί να προσφέρουν την δουλειά αυτή σαν φόρο τιμής στον ποιητή Jim Morrison που έδωσε τόσα πολλά ..
jim-morrison-20070724-288461.jpg
Τα ποιήματα αυτά μιλάνε για την ζωή , τους ανθρώπους ,τον θάνατο ,το Σεξ και την ασχήμια του αμερικάνικου κατεστημένου. με την προσθήκη ορισμένων ηχητικών εφε o Morrison σαν να ήθελε αυτά τα ποιήματα να τα χρησιμοποιήσει για σενάριο κάποιας ταινίας που ονειρευότανε.. ακούμε μέσα στον δίσκο βουητό δρόμου, ένα δυνατό ήχο ισχυρού αέρα ,θόρυβο βροντής ,στρατιωτικά παραγγέλματα ,κ,α Ο Morrison  όταν ξεκίνησε για την λεύτερη δημιουργία του δεν φόρεσε καμία μάσκα γιατί κατάλαβε κάτι που οι άλλοι αστέρες της μουσικής των τελευταίων δεκαετιών δεν θέλησαν να καταλάβουν. αυτό το κάτι ήταν ο αυθορμητισμός ..


Σε μια συνέντευξη  ο Morrison ανακοινώνει την φιλοσοφία των Doors με προσωπικούς του όρους,< ενδιαφέρομαι για καθετί σχετικό με επανάσταση ,αναστάτωση ,χάος ,ιδιαίτερα σχετικά με ενέργειες δίχως νόημα .μου φαίνετε πως αυτός είναι ο δρόμος για την ελευθερία.>>


Η αιτία για τον χωρισμό των Doors ,κατά κάποιο τρόπο ήταν ένα τραγούδι ,


το THE END. 
Αυτό είναι το τέλος ωραίε μου φίλε
Αυτό είναι το τέλος μοναδικέ μου φίλε
Το τέλος όλων αυτών που ονειρευτήκαμε
Το τέλος κάθε πράγματος που στέκετε ακόμα,
Το τέλος
Χωρίς ασφάλεια η έκπληξη το τέλος
Ποτέ δεν θα ξανακοιτάξω μέσα στα μάτια σου
Αυτό είναι το τέλος ωραίε μου φίλε
Αυτό είναι το τέλος μοναδικέ μου φίλε, το τέλος
Είναι δύσκολο να σε λυτρώσω αλλά και ποτέ δεν θα με ακολουθήσεις
ξεκίνησε σαν ένα απλό τραγούδι αποχωρισμού, οι πρώτοι στίχοι ,και το ρεφρέν, καθώς όμως το παίζαμε κάθε νύχτα ,ανακαλύψαμε ένα περίεργο συναίσθημα ,ένας μακρύς ,αργόσυρτος ,απλός ρυθμός ,η παράξενη κιθάρα που έβγαζε εκείνους του ήχους ,αόριστα ανατολίτικους η αμερικάνικους η ινδικούς .
Jim_Morrison_images_06.jpg
Του άρεσαν τα άκρα ,ζούσε στα άκρα ,και έλεγε συχνά ,,


<Θαρρώ πως τα ψηλότερα και τα χαμηλότερα σημεία είναι και τα πιο ενδιαφέροντα,


Όλα τα αλλά σημεία που βρίσκονται ανάμεσα σε αυτά τα δυο άκρα , είναι ε, κάτι μεταξύ,,  Θέλω ελευθέρια για να δοκιμάσω το καθετί, τουλάχιστον μια φορά.>>


Πολλοί παρατηρητές περιγράφουν την σκηνική παρουσία του Μορρισον σαν σατανική, Ο ίδιος προτιμούσε τον όρο πρωτόγονη,ο Μορρισον έβλεπε πως  η προσπάθεια της βιομηχανοποίησης να επιβάλει μια συγκεκριμένη μουσική ,ήταν κάτι απάνθρωπο που του προκαλούσε αηδία,πάλεψε ενάντια στην κυριαρχία των στάνταρςμεστίχουςνότες ,κείμενα ,ουρλιαχτά,κραυγές,προσπαθώντας να δείξει στο πλήθος τον δρόμο της ελευθερίας.


Ο ήχος του επιδρά με πολύ διεγερτικό τρόπο στο νευρικό σύστημα ,στον εγκέφαλο και δημιουργεί  (τάσεις εξέγερσης )στον ακροατή που αρχίζει να  ξερνά την σαβούρα που τον τάισαν τόσο καιρό.Εξ άλλου φαίνεται ολοκάθαρα  στους στίχους του η προσπάθεια του να δείξει στον κόσμο τις πόρτες για την ελευθερία .


Σχίσε τον ιστό που σε τυλίγει
είσαι καταδικασμένη σε μια φυλακή
που επινόησες η ίδια
γκρέμισε τα όλα και βαλε πλώρη για αλλού


Ο Μορισον οραματίζεται  ένα μυθικό ρόλο  για τον εαυτό του σαν ροκ τραγουδιστή. .


Όταν οι Doors εμφανίσθηκαν κάποτε στην εκπαιδευτική εκπομπή του Γκολντσταιν , προς το τέλος της εκπομπής ο Μορρισον, αφού διάβασε μερικά ποιήματα από μια δική του συλλογή που την χάριζε μόνο σε φίλους, έκλεισε το βιβλίο, γέλασε ζεστά αλλά αμήχανα και κατέληξε << Δεν τα καταφέρνω να διαβάζω. Η μουσική μου δίνει το είδος της σιγουριάς που χρειάζομαι. .Θαυμάζω τους ποιητές που όχι μόνο γράφουν αλλά και διαβάζουν άνετα τα ποιήματα τους σε κόσμο. Θα ήθελα να ήμουν και εγώ έτσι>>


Κάτω από το φεγγάρι Στις  όχθες μιας αρχαίας λίμνης
Ξαναμπές στο αγαπημένο δασάκι, Ξαναμπες στο Όνειρο
Έλα μαζί μας, Έγιναν όλα θρύψαλα και χορεύουν


jim17.jpg


  Ο Μορρισον δεν επικροτεί τα ναρκωτικά καθώς γνωρίσει ότι η μαζική τους κατανάλωση δεν εκφράζει τίποτε άλλο από την αθλιότητα και την μιζέρια των καθημερινών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. η ηρωίνη και τα άλλα ναρκωτικά που τόσο έξυπνα πλασάρισε η εξουσία  (CIA) για να διαβρώσει το κίνημα των χίπις και του ροκ έκαναν μια χαρά την δουλειά τους , αποπροσανατόλισαν μια ολόκληρη γενιά.
Jim%20Morrison-photo.jpg
Η εξουσία για τον Morrison ήταν το μανιφέστο του κακού, γιατί η εξουσία έλεγε ψέματα, έλεγε ψέματα με το στόμα των τραστ και των υπαλλήλων των υπουργείων, των αξιωματικών της αστυνομίας, των διαφημιστικών γραφείων, των εκδοτών εφημερίδων και περιοδικών μεγάλης κυκλοφορίας, η εξουσία ήταν αυτή που οδήγησε την νεολαία της εποχής του Morrison στο γαλλικό Μάη του '68 στην Ευρώπη και στην άρνηση στράτευσης για το Βιετνάμ στην Αμερική ...;
Απογοητευμένος από την απομόνωση του μέσα στην κοινωνία από την στέρηση της ελευθέριας του, μέσα στην αυτοεξορία του βλέπει κάπου μακριά μια σπίθα, ακούει γλυκούς ήχους με τεντωμένες τις αισθήσεις του πάνω στην μάνα γη.


Ο ποιητής Morrison δαιμόνιος και μυστικιστής, Hθελε την αμερικανική κοινωνία με αλλαγμένο πρόσωπο για να μπορέσει να δεχθεί τα καινούργια πράγματα και να πάψει να αμφιταλαντεύεται στις μετριότητες . αυτό ήταν που ο Jim δεν ήθελε καθόλου, την μετριότητα. Πήγε με τους doors επειδή με τον Manzarec γνωρίστηκε μια εποχή που ο Morrison με τα λόγια του προσέλκυε τις μάζες , Kι` αυτή η δύναμη του ήταν που ήθελαν οι Doors που ονομάζονταν ( Eπαναστάτες μέσα από τον Eρωτα ).Tο όνομα τους οι Doors  το πήραν από το βιβλίο του Albous Huxley (The Doors Of Perception).


Η ζωή και η επανάσταση για τον Jim ήταν ένα και το αυτό και περνούσε διαδοχικά από τον οργασμό ,στο σεξ ,στο θάνατο. οι 3 λοιποί Doors που έζησαν από κοντά τον Jim , μπορούν να θυμούνται καθαρά για μια ζωή το Θρύλο Morrison ..Από τότε που γνωρίστηκαν ,που τραγούδησαν ,που φώναζαν, που (κάπνισαν ),που διαμαρτυρήθηκαν και ήπιαν μαζί, μέχρι και τότε που πήγαν στο κοιμητήρι του Παρισιού, έδειξαν ότι είχαν συνδεθεί στενά ,όχι μόνο μουσικά ,αλλά και ιδεολογικά και κυρίως ψυχικά .αυτό το απέδειξαν στο American Prayer,άλμπουμ προσκύνημα στην μνήμη του μεγάλου τους φίλου , Jim Morrison.  


Η ευκαιρία είναι μοναδική, δεν επαναλαμβάνεται
και κάθε δισταγμός είναι καταστροφή.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για παζαρέματα,
Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε ΤΩΡΑ


  Ξεφωνίζει πάνω στο πάλκο, αλλά και μέσα από τον τάφο του,
Στο Παρίσι, Όπου βρίσκεται από το 1971, μόνο βιολογικά νεκρός ...;

»

Jim Morrison: Ο θρύλος του Lizzard King


Του Νίκου Μιχαηλίδη



Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 τέσσερις νεαροί αποφάσισαν να φτιάξουν ένα συγκρότημα με το όνομα
The Doors, δεν φαντάζονταν πως θα περνούσαν στην Ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες μπάντες της rock.

Η μουσική τους έφτανε τη rock ένα βήμα παραπέρα, αλλά όσο εκρηκτικό και αν είναι το μείγμα, χρειάζεται ένα φιτίλι να το ανάψει. Το ρόλο αυτό έπαιξε ο εκκεντρικός τραγουδιστής του συγκροτήματος,
Jim Morrison.

Η μουσική των παιδιών από το Λος Άντζελες έφτανε σε άλλα επίπεδα.
Προκλητικά σκοτεινή και μεταφυσικά αισθησιακή ήταν κάτι που δεν είχε ακουστεί στα clubs των ΗΠΑ. Οι στίχοι που πολλοί προέρχονται από ποιήματα του Jim Morrison αποτελούσαν χτύπημα στην καταπιεσμένη μικροαστική κοινωνία και στον παράλογο πόλεμο του Βιετνάμ.

Οι Doors είναι οι
Ray Manzarek, Robbie Krieger, John Densmore, Jim Morrison. Ιδρύθηκαν το 1965. Οι τρεις πρώτοι είναι ακόμα εν ζωή, αλλά ο Morrison, το αστέρι του συγκροτήματος, πέθανε το 1971 πριν συμπληρώσει το 28ο έτος της σύντομης ζωής του.

Μυσταγωγία στη σκηνή


Την εποχή που τα περισσότερα γκρουπ της εποχής παρουσιάζονταν στην σκηνή με χαζά ασορτί κοστουμάκια, οι Doors είχαν κάνει την υπέρβαση. To χίπικο ντύσιμο παρέπεμπε στην πλήρη ελευθερία που είχαν βασικό θέμα τα τραγούδια τους.


Ωστόσο τη μεγάλη διαφορά έκανε ο Morrison. Ο αυτοαποκαλούμενος «
Lizzard King», (βασιλιάς σαύρα), παρουσιαζόταν στη σκηνή με δερμάτινο παντελόνι και φαρδιά ζώνη, αλλά η σκηνική παρουσία- όπως θα λέγαμε σήμερα- ανέτρεπε τα πάντα.

Η θεατρικότητα του απογείωνε την έτσι και αλλιώς μυσταγωγική μουσική των Doors. Μπορούσε να μετατρέπει τον εαυτό του από άγγελο σε περιθωριακό αλήτη μόλις σε λίγα δευτερόλεπτα. Η μαγεία της παρουσίας του συνοδευόμενη από τη μουσική είχε τη δυνατότητα να υπνωτίσει το κοινό και να το μεταφέρει σε άλλη διάσταση.


Το συγκρότημα που λατρεύουμε να μισούμε


Ακόμα και στην αγνή
δεκαετία του ΄60, το star system είχε απλώσει τα δίχτυα του στη μουσική. Ο Morrison δεν μπορούσε να το ασπαστεί, ήθελε απλά να απολαμβάνει αυτό που έκανε.

Οι συναυλίες είχαν την μορφή διαμαρτυρίας στο κατεστημένο της εποχής και φυσικά η αστυνομική παρουσία ήταν έντονη. Γυμνές κοπέλες, ζευγάρια που ερωτοτροπούσαν αλλά και έντονο γιουχάισμα στους αστυνομικούς, που συμβόλιζαν την εξουσία, συνέθεταν στο σκηνικό των lives.


Ωστόσο οι Doors είχαν και φανατικούς εχθρούς που ακολουθούσαν το συγκρότημα στις συναυλίες του. Σχήμα οξύμωρο, όμως αληθινό. Στον Morrison άρεσε να προκαλεί. Μιλούσε απαξιωτικά για την κοινωνία, τους πολιτικούς και τα όργανα της τάξης. Μέχρι εκεί όλα ήταν καλά.


Το κοινό ενθουσιαζόταν και τον επευφημούσε. Όταν όμως άρχιζε να βρίζει με χυδαίους χαρακτηρισμούς το ίδιο του το κοινό, εκείνοι αντιδρούσαν και του ανταπέδιδαν τις ύβρεις, αλλά δεν έφευγαν από τη συναυλία. Πολλοί λένε ότι ο Morrison έβλεπε την συγκεκριμένη πράξη σαν κοινωνικό πείραμα.


Οι συλλήψεις και το Woodstock


Ο χαρακτήρας του Morrison τον οδήγησε έξι φορές στη σύλληψη του, ενώ οι δύο πιο γνωστές ήταν πάνω στην σκηνή. Τον Δεκέμβριο του 1967 στο
New Heaven του Connecticut οι Doors έδιναν συναυλία. Ο Morrison είχε απομονωθεί με μία θαυμάστρια, όταν ένας αστυνομικός τους επιτέθηκε με τη δικαιολογία ότι ασελγούσαν σε δημόσιο χώρο. Ο Morrison δεν το ξέχασε και αφού τον «στόλισε» πάνω στη σκηνή, του πήρε το πηλίκιο και το πέταξε.

Η σύλληψη του Morrison στο New Heaven




Το παράδειγμα του ακολούθησε και το κοινό οδηγώντας την κατάσταση εκτός ελέγχου. Φυσικά συνελήφθη. Η σύλληψη περιγράφεται και στην ταινία "The Doors" του
Oliver Stone.

Η δεύτερη είχε πολύ πιο σοβαρές επιπτώσεις στην πορεία του συγκροτήματος. Τον Μάιο του
1969 στην συναυλία στο Miami ο Morrison εμφανίστηκε μεθυσμένος στη σκηνή. Στο πλαίσιο της παράστασης του ρώτησε το κοινό αν θέλει να δει τα γεννητικά του όργανα.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Morrison όντως έδειξε τα απόκρυφα του, κάτι που δεν αποδείχθηκε ποτέ. Η δική συνεχίστηκε για αρκετό καιρό και δεν είχε ολοκληρωθεί μέχρι το θάνατο του.


Η δημοσιότητα που πήρε το θέμα είχε ως αποτέλεσμα να ακυρωθούν πολλές συναυλίες του συγκροτήματος. Είναι πλέον δεδομένο για αυτό το λόγο οι Doors δεν έπαιξαν στη μεγαλύτερη συναυλία της ιστορίας, το
Woodstock.

Οι γυναίκες και ο γάμος με την «μάγισσα»


Ομολογουμένως ο Morrison ήταν ωραίος άντρας και σε συνδυασμό με την αναγνωρισιμότητα είναι πολλές επιτυχίες στο ωραίο φύλλο. Πολλές ιστορίες έχουν γραφτεί για την άστατη σεξουαλική ζωή του...


Ο ίδιος παραδεχόταν τις απιστίες του, αλλά εξέφραζε διαρκώς την αγάπη του στην «επίσημη» γυναίκα της ζωής του, την
Pamela Courson. Ο Morrison είχε παντρευτεί, αλλά όχι με την Pamela. Σε μία Κέλτικη παγανιστική τελετή- ο ίδιος είχε ρίζες από την Ιρλανδία- παντρεύτηκε την «μάγισσα» Patricia Kennealy. Φυσικά ο γάμος δεν είχε καμία νομική ισχύ.

Το φινάλε και οι θεωρίες συνωμοσίας


Ο Morrison βρέθηκε νεκρός στις
3 Ιουλίου του 1971 στην μπανιέρα του διαμερίσματος του στο Παρίσι. Επίσημα πέθανε από καρδιακή προσβολή, θεωρία που μπορεί να ευσταθεί, καθώς- αν και μόνο 28 ετών- ο οργανισμών του είχε καταπονηθεί από την κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών.

Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του είχε αποφασίσει να απομακρυνθεί από τα «φώτα» της δημοσιότητας και ζούσε στην πρωτεύουσα της Γαλλίας μαζί με την Pamela.


Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Morrison δεν πέθανε στο Παρίσι και απλά σκηνοθέτησε το θάνατο του για να ζήσει μια ήρεμη ζωή μακριά από τη μουσική. Οι υποστηρικτές της θεωρίας αυτής προβάλουν ένα σοβαρό επιχείρημα. Μόνο η σύντροφος του και ο γιατρός, που επιβεβαίωσε το θάνατο, είδαν τον Morrison νεκρό.


Οι υπόλοιποι είδαν ένα κλειστό φέρετρο. Μάλιστα έχει κυκλοφορήσει φωτογραφία στο διαδίκτυο που δείχνει τον Morrison όπως είναι σήμερα. Φυσικά βρίσκεται μαζί με τις υπόλοιπες φωτογραφίες του άρθρου.


Τον τάφο του Morrison στο Παρίσι επισκέπτονται κάθε χρόνο χιλιάδες άνθρωποι που αφήνουν από λουλούδια μέχρι μπουκάλια ουίσκι και τσιγάρα από χασίς.
»

Jim Morrison: Άγγελος και Δαίμονας




Δε μπορώ να θυμηθώ πώς ξεκίνησα να ακούω τους Doors , δεν έχει σημασία άλλωστε γιατί κατά την γνώμη μου , η μουσική σε διαλέγει … θα σε βρει την κατάλληλη στιγμή για να ντύσει με μελωδίες όλα όσα δε περιγράφονται με λόγια.
Τί να πρώτο-γράψω για τους Doors; Είναι πραγματικά μια κατηγορία από μόνοι τους! Ποίηση και μουσική τόσο ταιριαστά συνδυασμένες , στίχοι που μιλούν στο ένστικτο και «ανοίγουν τις πόρτες» του υποσυνείδητου με μελωδίες ψυχεδελικές, γλυκά σκοτεινές και μελαγχολικές – πέρα από τα όρια της λογικής – οι οποίες αντικατοπτρίζουν την ψυχή και τον συναισθηματικό κόσμο του Jim Morrison και όλων όσων αγαπούν την μουσική των Doors σε επίπεδο λατρείας.
Ο Jim Morrison δεν χρειάζεται συστάσεις … Αναρωτιέμαι όμως αν οι Doors θα βρίσκονταν σήμερα ανάμεσα στις πιο θρυλικές μπάντες όλων των εποχών χωρίς τον Jim Morrison. Ίσως όχι, αλλά κατά την γνώμη μου ούτε και ο Jim θα είχε μείνει στην ιστορία χωρίς τους Doors καθώς το τεράστιο ποιητικό του ταλέντο , συνάντησε την ευκαιρία να εκφραστεί μέσα από τις νότες του μουσικού Ray Manzarek , του κιθαρίστα Robby Krieger και του ντράμερ John Densmore.
Ο «άτακτος» front man των Doors κατάφερνε να καθηλώνει τα πλήθη με τον εκρηκτικό και σχεδόν παρανοϊκό τρόπο έκφρασής του πάνω στην σκηνή. Ήταν ένας “stranger” ανάμεσα μας , σε έναν εξίσου παράξενο κόσμο – για εκείνον – τον οποίο είχε την περιέργεια να εξερευνήσει στα άκρα. Όπως είχε πει και ο ίδιος : “Δοκίμαζα απλά τα όρια της πραγματικότητας, αυτό ήταν όλο , μια απλή «περιέργεια”.
Τα 27 χρόνια της σύντομης αλλά γεμάτη από πάθη ζωής του τα έζησε σαν ήρωας αρχαίας ελληνικής τραγωδίας με την κυριολεκτική της ερμηνεία … «δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν», (Αριστοτέλης , Περί Ποιητικής).
Τολμώ να πω ότι για την εποχή του ήταν ένας προφήτης της ελευθερίας! Μην ξεχνάμε ότι στις αρχές της δεκαετίας του 60 , ο συντηρητισμός της εξουσίας των Η.Π.Α. θεωρούσε επικίνδυνους όσους προκαλούσαν και παραβίαζαν τους ηθικούς κανόνες , γι’ αυτό φρόντισε ύπουλα να τους εξαφανίσει πλασάροντας τα ναρκωτικά αποπροσανατολίζοντας και καταστρέφοντας μια ολόκληρη γενιά που πραγματικά είχε την δύναμη να αλλάξει τον κόσμο.
Ένα πάντρεμα κόλασης και παραδείσου, αυτό ήταν – για μένα – ο Jim Morrison. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που το όνομά τους οι Doors το πήραν από την φράση : “If the doors of perception were cleansed , everything would appear to man as it is : Infinite”, του έπους « The marriage of Heaven and Hell», του άγγλου ποιητή William Blake . Στο βιβλίο αυτό η κόλαση δεν είναι ένας τόπος τιμωρίας αλλά ένα μέρος διονυσιακής ενέργειας, σε αντίθεση με τον βαρετό και καταπιεστικό παράδεισο. Αυτή την αντίθεση μέσα του προσπάθησε να εκφράσει και ο ίδιος ο Morrison σε όλη την διάρκεια της ζωής του . Έβλεπε τον εαυτό του σαν ένα «κομήτη» , ένα διάττοντα αστέρα στον ουρανό της μουσικής που όλοι θαυμάζουν και ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή χάνεται … για πάντα!
I see myself as a huge fiery comet, a shooting star. Everyone stops, points up and gasps “Oh look at that!” Then- whoosh, and I’m gone…and they’ll never see anything like it ever again… and they won’t be able to forget me- ever.
Μια βιογραφία του έχει τον εύστοχο τίτλο: «The Bow is Drawn, The Arrow Flies and The Arrow Falls» …. Κάπως έτσι το αιχμηρό βέλος έπεσε …. στις 3 Ιουλίου το 1971 ξαφνικά αλλά ίσως όχι αναπάντεχα ο Morrison βρέθηκε νεκρός, στο Παρίσι. Το σώμα του μπορεί να θάφτηκε πλάι σε μεγάλους ποιητές και φιλοσόφους στο νεκροταφείο Pere Lachaise του Παρισιού, το ανήσυχο πνεύμα του όμως δεν πέθανε… ποτέ .
Ακόμη και μετά θάνατον καταφέρνει με μια αινιγματική φράση πάνω στον τάφο του να προκαλέσει . Μια φράση που αντικατοπτρίζει την αυθεντική στάση ζωής του και είναι μάλιστα γραμμένη στα ελληνικά! «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ»
Είμαι σίγουρη πως είναι κάπου εκεί έξω ανάμεσά μας , και έχει ζωγραφισμένο στο πρόσωπό το μυστήριο σαρδόνιο χαμόγελό του και αυτό το πονηρά καθηλωτικό του βλέμμα … οδηγός στα πιο τρελά όνειρά μας κ ας είναι η φωτιά τους να μας κάψει….

»

Jim Morrison: O μύθος δεν τελειώνει ποτέ

 

Το όνομά του κάνει ένα μοναδικό ρεκόρ εδώ και δεκαετίες, καθώς καταφέρνει να παραμένει μόνιμα στην ομάδα με τα πιο εμπορικά και δημοφιλή ονόματα των νεκρών celebrities κάθε χρονιάς. Θεωρώ πως ό,τι κι αν σας πω για τον Τζιμ Μόρισον θα είναι λίγο μπροστά στον δυναμισμό του και στην προσωπικότητά του. Είναι κλασική περίπτωση ροκ σταρ που κατάφερε και μεγάλωσε γενιές και γενιές. Σαράντα χρόνια μετά τον θάνατό του είναι πιο επίκαιρος και πιο εμπορικός από ποτέ.

Ο Τζιμ Μόρισον και οι Doors κινήθηκαν σε δρόμους πιο ψαγμένους, φοβίζοντας τη συντηρητική πλευρά του ροκ. Αρκετοί τους αμφισβήτησαν. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως τους πολέμησαν ακόμη και εκείνοι που θεωρητικά πάντα ήταν μέσα στις εξελίξεις και παρακολουθούσαν την επανάσταση του ήχου.

Ο Τζέιμς Ντάγκλας Μόρισον γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1943 και με τις πράξεις του έδειξε με το παραπάνω ότι ανήκει στην ομάδα εκείνων που μπορούν να περηφανεύονται πως έζησαν και πέθαναν «ελεύθεροι». O θάνατός του προφανώς δεν έδωσε τη χαριστική βολή στην καριέρα του, καθώς η επανακυκλοφορία όλων των άλμπουμ, η κυκλοφορία DVD ψηφιακού υλικού και ποικίλων άλλων εμπορευμάτων όπως T-shirts επιβεβαιώνει την άποψη που θέλει εκείνον αλλά και τη ροκ παρέα του να είναι ακόμη «ζωντανοί» κρατώντας πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η τρελή πορεία του υλικού που σχετίζεται με τον Μόρισον τόσο από πλευράς ανταπόκρισης στους πίνακες επιτυχιών όσο και στις αγορές όλου του πλανήτη δείχνει πως ο κόσμος και κυρίως η πιτσιρικαρία φαίνεται αποφασισμένη να τον κρατήσει μαζί με τους Doors στις κορυφαίες θέσεις του μυαλού τους.

Κάθε τόσο μάλιστα με διάφορες αφορμές, όπως κυκλοφορία ενός σπάνιου χαμένου υλικού ή ανακάλυψη κάποιου ξεχασμένου κονσέρτου όπως εκείνο στο Χόλιγουντ, επαναπροσδιορίζει τη σχέση της ομάδας δυναμικά στην επικαιρόττητα.

Το παραδέχτηκε άλλωστε ο Ρέι Μάντζαρεκ σε πρόσφατη συνέντευξή του λέγοντας ότι οι Doors δεν χρειάζεται να κάνουν επιθετικό παιχνίδι, γιατί είναι πάντα μέσα στο πρωτάθλημα.

Επίκαιρος για πάντα


Λάτρεις της ψυχεδέλειας, της αμφισβήτησης και του αληθινού ροκ μεταξύ των οποίων και εκατομμύρια παιδιά σε όλη τη γη που γεννήθηκαν μετά τον θάνατό του εμπνέονται, παρασύρονται και συγκινούνται από κλασικά κομμάτια όπως τα αξεπέραστα «Light my fire», «Riders on the Storm», «People are strange».

Εμβληματική φιγούρα, δημιούργησε πολλά προβλήματα στο σύστημα και τελικά έφυγε άδοξα. Φήμες λένε ότι βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του διαμερίσματός του. Τα ερωτήματα και οι απορίες παραμένουν. Εγινε ή όχι νεκροψία; Είδε εκτός από τη σύντροφό του το πτώμα του μέσα στο φέρετρο κανείς άλλος; Ταυτόχρονα, οι μάχες πάνω και κάτω από το τραπέζι είναι ομηρικές. Οι νόμιμοι κληρονόμοι αυτής της τεράστιας διασημότητας του ροκ πανηγυρίζουν. Μην ξεχνάτε ότι είναι κάτοχος περίοπτης θέσης στην κατάταξη των πλούσιων μετά θάνατον τόσο από πλευράς δικαιωμάτων όσο και ετήσιων εισπράξεων.

Αθώος ύστερα από 40 χρόνια!


Πέρασαν σαράντα χρόνια για να αθωωθεί ο μόνιμος ήρωας της εφηβείας των περισσότερων, μετά θάνατον φυσικά, από την κατηγορία της προσβολής δημοσίας αιδούς που τον ακολουθούσε από την 1η Μαρτίου 1969. Ο ελληνοκυπριακής καταγωγής κυβερνήτης της Φλόριντα Τσάρλι Κριστ πήρε την πρωτοβουλία πριν από λίγο καιρό και κατέθεσε αίτηση χάριτος υπέρ του τραγουδιστή, που είχε κατηγορηθεί για απρέπεια, επίδειξη, προσβολή δημοσίας αιδούς και δημόσια μέθη έπειτα από την ιστορική συναυλία στο Μαϊάμι και είχε καταδικαστεί σε οκτάμηνη φυλάκιση για την οποία είχε ασκηθεί έφεση.

ΟΥΡΕΣ ΚΑΙ... ΟΡΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΤΑΦΟ ΤΟΥ


 
Τέσσερις δεκαετίες μετά τον ιδιαίτερα μυστηριώδη θάνατό του στο Παρίσι (3 Ιουλίου 1971) ατέλειωτες ουρές φίλων και θαυμαστών του συρρέουν στον τάφο του. Η αγάπη τους μάλιστα τους κάνει να ξεφεύγουν μερικές φορές από τα όρια.

Μερικοί από τους πιο φανατικούς δεν διστάζουν να δημιουργούν πολλά μικρά και μεγάλα προβλήματα ακόμη και στο πολυδιαφημισμένο νεκροταφείο Περ Λασέζ στο Παρίσι, όπου βρίσκεται θαμμένη η σορός του.

Δεν είναι υπερβολή να πει κάποιος ότι οι υπεύθυνοι του διάσημου νεκροταφείου θα επιθυμούσαν την απομάκρυνση του τάφου του σταρ, καθώς μόνο κοιμητήριο δεν θυμίζει ο χώρος. Αλλοι καπνίζουν ή δοκιμάζουν απαγορευμένες ουσίες, άλλοι κάνουν μίνι γιορτές αφιερωμένες στον Μόρισον, ενώ κάποιοι τολμούν και κλέβουν οτιδήποτε σχετίζεται με ενθύμια του αγαπημένου τους καλλιτέχνη.

Κι εκείνος λες και είναι κάπου κρυμμένος και το διασκεδάζει κοροϊδεύοντας όλους εκείνους που φτιάχνουν την εικόνα της ποπ και του ροκ με «ήρωες» και αστεράκια που κατά καιρούς ανακαλύπτουν.
»