ads
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

celebrity-deaths

Jim Morrison - Μία Αμερικάνικη προσευχή (Μετεφρασμένα στα ελληνικά)


AWAKE


Is everybody in? Is everybody in? Is everybody in? The ceremony is about to begin.

WAKE UP!

You can't remember where it was had this dream stopped?

AWAKE

Shake dreams from your hair
My pretty child, my sweet one.
Choose the day and choose the sign of your day
The day's divinity
First thing you see.
A vast radiant beach in a cool jeweled moon
Couples naked race down by it's quiet side
And we laugh like soft, mad children
Smug in the wooly cotton brains of infancy
The music and voices are all around us. Choose they croon the Ancient Ones The time has come again Choose now, they croon Beneath the moon Beside an ancient lake Enter again the sweet forest Enter the hot dream Come with us Everything is broken up and dances.


ΞΥΠΝΑ

Ειναι όλοι εδώ;
Είναι όλοι εδω;
Είναι όλοι εδώ;
Η τελετή είναι έτοιμη να ξεκινήσει.

ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

Δεν μπορείτε πια να θυμηθήτε 
πού σταμάτησε αυτό το όνειρο;

Ξύπνα.
Τίναξε τα όνειρα απτα μαλλιά σου
όμορφο παιδί μου,γλυκό μου.
Διάλεξε τη μέρα και διάλεξε το σημάδι της μέρας σου.
Της μέρας η θεότητα.
Το πρώτο πράγμα που βλέπεις.

Μια αχανής ακτινοβολούσα παραλία μες το στολισμένο φεγγάρι.
Γυμνά ζευγάρια τρέχουν στην ήσυχη πλευρά της.
Και γελάμε σαν μαλθακά,τρελά παιδιά
αυτάρεσξα στα μάλλινα βαμβακερά μυαλά της νηπιακής ηλικίας.
Η μουσική και οι φωνές είναι τριγύρο μας.
Διάλεξε (αυτοί) θρηνούνε, τους Αρχαίους.
Ήρθε ο καιρός ξανά.
Διάλεξε τώρα,θρηνούνε.
Κάτω απτο φεγγάρι,
Δίπλα στην αρχαια λίμνη,
Μπες ξανά στο γλυκό δάσος.
Μπες στο καυτό όνειρο.
Έλα μαζί μας.
Γίναν όλα θρύψαλα και χορεύουν.

GHOST SONG 

Indians scattered on dawn's highway bleeding Ghosts crowd the young child's fragile eggshell mind.



Το τραγούδι των φαντασμάτων

Ινδιάνοι διασκορπισμένοι στη λεωφόρο της αυγής αιμοραγούν.
Φαντάσματα συνωστισμένα στου νεαρού παιδιού το ευθραυστο σαν τσόφλι μυαλό.



DAWN'S HIGHWAY

Me and my ‑ah‑ mother and father ‑ and a grandmother and a grandfather ‑ were driving through the desert, at dawn, and a truck load of Indian workers had either hit another car, or just ‑ I don't know what happened ‑ but there were Indians scattered all over the highway, bleeding to death.

So the car pulls up and stops. That was the first time I tasted fear. I musta' been about four ‑ like a child is like a flower, his head is just floating in the breeze, man. The reaction I get now thinking about it, looking back ‑ is that the souls of the ghosts of those dead Indians ...maybe one or two of 'em...were just running around freaking out, and just leaped into my soul. And they're still in there.

Indians scattered on dawn's highway bleeding Ghosts crowd the young child's fragile eggshell mind.
Blood in the streets in the town of New Haven Blood stains the roofs and the palm trees of Venice Blood in my love in the terrible summer Bloody red sun of Phantastic L.A.

Blood screams her brain as they chop off her fingers Blood will be born in the birth if a nation Blood is the rose of mysterious union Blood on the rise, it's following me.

Indian, Indian what did you die for? Indian says, nothing at all.



Αυγής Λεωφόρος

Εγώ και οι δικοί μου -εε- μητέρα και πατέρας- και μία γιαγιά και ένας παππούς-
διασχίζαμε την έρημο,την αυγή, κι ένα φορτηγό γεμάτο με ινδιάνους
εργάτες είχαν μάλλον χτυπήσει ένα άλλο αυτοκίνητο, ή μόνο- δεν ξέρω τι έγινε-
αλλά ήταν ινδιάνοι διασκορπισμένοι σε όλο τον δρόμο,αιμωραγώντας θανάσιμα.

Έτσι το αυτοκίνητο σταματά και σταθμεύει.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που γευόμουν τον φόβο.
Πρέπει να΄μουν περίπου τεσσάρων- όπως είναι ένα παιδί,
σαν ένα λουλούδι, το κεφάλι του απλά πλέει στην αύρα, άνθρωπε.

Η αντίδρασή μου τώρα που το σκέφτομαι, κοιτάζοντας τα ξανά-
είναι ότι οι ψυχές των φαντασμάτων εκείνων των νεκρών ινδιάνων..
μάλλον ένας ή δύο απ'αυτους..απλά έτρεχαν τριγύρω φρικάροντας
και απλά πήδησαν μές την ψυχή μου. Και είναι ακόμη εκεί.

Ινδιάνοι διασκορπισμένοι στη λεωφόρο της αυγής αιμοραγώντας.
Φαντάσματα συνωστισμένα στο νεαρού παιδιού το ευθραυστο σαν 
τσόφλι μυαλό.

Αίμα στους δρόμους της πόλης του New Haven.

Κηλίδες αίμτος στις σκεπές και στα φοινικόδεντρα του Venis.

Αίμα στην αγάπη μου στο φριχτό καλοκαίρι.

Ματωμένος κόκκινος ήλιος του Φανταστικού L.A.

Αίμα ξεφωνίζουν τα μυαλά της καθώς της πετσοκοβουν τα δάχτυλα..

Αίμα θα γεννηθεί στο ξεκίνημα ενός  έθνους.

Αίμα είναι το τριαντάφυλλο μιας μυστηριώδους συμμαχίας.

Αίμα την αυγή, με ακολουθεί.

Ινδιάνε,Ινδιάνε γιατί πέθανες;
Ο Ινδιάνος, δε λέει τίποτα απολύτως.

»

Pamela Courson - Το κοσμικό ταίρι του Jim Morrison πεθαίνει στις 25 Απριλίου του 1974. Λίγα λόγια για τη ζωή της.





Η Pam Courson ήταν το 'κοσμικό ταίρι' του Jim Morrison,ήταν η μούσα του, όπως φαίνεται σε πολλά τραγούδια του Jim που είχε γράψει γιαυτήν όπως το Love street, επίσης εμφανίζεται στο Celebration of the Lizard στους στοίχους : '“her dark red hair. The white soft skin”,  και επίσης στην τελευταία ωδή του Jim γιαυτήν στο 'Orange Country Suite'.


Στις 25 Απριλίου 1974 η Pamela πέθανε απο υπερβολική δόση ηρωίνης.






H Παμ γεννήθηκε στο Weed της  Καλιφόρνια στι; 22 του Δεκεμβρίου 1946, Πριν τη γνώρισει ο Morrison, είχε επαναστατήσει με το δικό τηςτρόπο, κόβοντας τα μαθήματα στο σχολείο, το κάπνισμα και έκανε ωτοστόπ  μέχρι το  L.A Δεν είναι γνωστό πότε συνάντησε τον Morrison. Στην ταινία του Όλιβερ Στόουν η συναντηση του  Τζιμ και της Παμ γίνεται στο  Venice Beach. Ο Ray Manzarek λέει πως η πρώτη τους συνάντηση έγινε στο London Fog, όπου οι Doors τραγουδούσαν τότε. 
Η Παμ ενδιαφερόταν  για το σχεδιασμό ρούχων  και τη μόδα και αργότερα με την ενίσχυση Morrison άνοιξε μια μπουτίκ στην Σάντα Μόνικα την οποία και ονόμασε "Θέμις" . Είχαν επενδύσει σημαντικά ποσά για τη διακόσμηση του καταστήματος, είχε φτερά στην οροφή και συνήθιζαν να αγοράζουν  τα πιο trendy ρούχα απο όλον τον κόσμο.






Η Παμ ήταν επίσης σαν τον  Morrison στην τόλμη και στην περιπέτεια, όπως την οδήγηση χωρίς φώτα στο Mulholland Drive (ένα δρόμο με στροφές). Η σχέση τους ήταν ασταθής και είχαν συχνά πολύ μεγάλους καυγάδες. Τόσο η Courson όσο και ο  Morrison ασχολήθηκαν με άλλους, αλλά πάντα επέστρεφαν ο ένας στον άλλον. Η Παμ ασχολήθηκε  με τα ναρκωτικά ,τα ναρκωτικά της επιλογής φαίνεται να ήταν η ηρωίνη. 






Η Παμ ήταν με τον Jim στο Παρίσι την άνοιξη του 1971, όταν πέθανε μυστηριωδώς στη μπανιέραν του σπιτιού τους.




Υπάρχει, επίσης, μία υπόθεση ότι το τραγουδι "Hotel California" των Eangles  έχει μεγάλη σχέση με την Παμ και τον Morrison.




Μετά το θάνατο του Μόρισον, η Παμ πήρε το θάνατό του πολύ άσχημα και κατηγόρησε τον εαυτό της γιαυτό. Πολλοί πιστεύουν ότι ο Morrison μπορεί να είχε πάρει απο τηνηρωίνη της, και σε συνδυασμό με το αλκοόλ σταμάτησε η καρδιά του.  Η ζωή της μετά από Morrison κλιμακώθηκαν εκτός ελέγχου. Η Pamela είχει μηνύσει τιου Doors  για το μερίδιο του Morrison και όλων των δικαιωμάτων των δικαιωμάτων. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η Παμ έμπλεξε με την πορνεία μετά το θάνατο του Μόρισον, αλλά οι ισχυρισμοί αυτοί φαίνεται να μην επαληθεύονται , και να προέρχονται από αυτούς που είχαν  έχθρα προς Courson.

 Λίγο πριν το θάνατό της, η Παμ κέρδισε την αγωγή  κατά των  Doors . 








»

Θανάσης Μίχος Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ JΑΜES DOUGLAS MORRISON


Θανάσης Μίχος
 
Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ JΑΜES DOUGLAS MORRISON
 
ISBN 960-7748-23-9
 
 
 
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ
 
"..κανείς δεν φεύγει ζωντανός από δω μέσα
..μίλησε το φεγγάρι και του χάϊδεψε τα μαλλιά.."
 
 
Ακριβώς 30 χρόνια από τον θάνατο του ποιητή James Douglas Morrison, που οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως "Τζιμ" και τραγουδιστή του συγκροτήματος των "Doors", έχω την εξαιρετική χαρά να δώ, επιτέλους, πραγματοποιημένο το όνειρο της εκδόσεως του ανά χείρας βιβλίου, το οποίο μάλιστα έχω την μεγάλη τιμή να προλογίσω. Είναι η τακτοποίηση μίας πολύ παλαιάς εκκρεμότητος, από την ήδη "μακρινή" (για τα νύν πράγματα, καταστάσεις και αντιλήψεις..) "εποχή της αθωότητος", τότε στα 1976-77, όταν, δεκαεπταετής μαθητής (!), είχα πρωτοκυκλοφορήσει στη χώρα μας, με μία πολυγραφημένη έκδοση, τους στίχους από τα τραγούδια των "Doors" και με κυνηγούσαν, θυμάμαι, όλοι οι "ευπρεπείς νεολαίοι" του 9ου Αρρένων Θησείου, από Κνίτες έως παραδοσιακοί χουντικοί, για την.. "παρακμή" με την οποία τάχα ετολμούσα, το νεαρό θρασίμι, να μολύνω την υπεραγία και υπερτιμία κοινωνία των Ρωμιών, οι νεοσσοί της οποίας δε είχαν ακόμη αρχίσει να πιθηκίζουν το ροκ (αυτό συνέβη τον αμέσως επόμενο χρόνο..), όπως οι πατεράδες τους πιθήκισαν άλλωστε μύρια όσα πράγματα έως την αποφράδα δεκαετία του 85-95, η οποία εγέννησε το γελοιούργημα που όλοι βιώνουμε έκτοτε στο πετσί μας: μία κοινωνία απλήστων, αμνημόνων, αγνωμόνων και ισοπεδωτών (και πάντα αναρωτιέμαι αν γνωρίζει άραγε ο αγαπητός νεαρός αναγνώστης του σήμερα, όπου το ροκ "τιμάται" - διατιμάται και χρησιμοποιείται αποβλακωτικώς πλέον από όλες τις λεγεώνες του Συστήματος, ότι στα μέσα της δεκαετίας του 70 δεν ήμασταν περισσότεροι από 100 - 200 όλοι κι όλοι σε αυτή την χώρα εκείνοι που ακούγαμε ροκ και η "κατάταξή" μας αυτή, από μοναχή της, απασχολούσε συν τοίς άλλοις και τους τότε ασφαλίτες). 
 
Από την εποχή εκείνη της εφηβικής μου εκδοτικής δραστηριότητος, κρατούσα μέσα μου το όνειρο του να βρώ κάποτε ένα Νεοέλληνα ποιητή που να διαθέτει την ποιότητα και ένταση η οποία απαιτείται, όχι για μία ακόμη μετάφραση αρίστου αγγλομαθούς, αλλά για να αποδώσει, στην δική μας γλώσσα, αυθεντική και διαπεραστική την δόνηση της ιδιαιτέρας θεότητος του χαμένου ποιητή, την δόνηση του "Δαίμονος Εαυτού" του James Douglas Morrison (όπως πολύ γλυκά το διετύπωσε η οικογένειά του, επάνω από τον τάφο του), του αοράτου εσωτέρου οδηγού που ενέπνευσε όλα εκείνα τα χειμαρρώδη και διονυσιακά και σαμανιστικά λόγια, εικόνες και κραυγές στο νού ενός "ατάκτου" απλώς παιδιού της πόρνης και εκπορνευτρίας Αμερικής. 
 
Αυτή η υπομονετική αναζήτησή μου, επήρε πάνω από δύο δεκαετίες, μέχρι να φανούν προς εμέ ευνοϊκές οι Μούσες και να συναντήσω τον θεράποντά τους ποιητή Θανάση Μίχο, τον οποίο αφουγγράσθηκα να έχει τέλεια προσεγγίσει την υψηλή δονητική του James Douglas Morrison μέσα στην εκπληκτική του συλλογή "Αστεροειδείς Αυτόχειρες" (Αθήναι, 1997). Το αποτέλεσμα της συνεργασίας των εκδόσεων "Ανοιχτή Πόλη" με αυτόν τον προικισμένο άνθρωπο, παρουσιάζουμε λοιπόν στο νεοελληνικό κοινό με τη μορφή του ανά χείρας βιβλίου, όπως και με την απέραντη χαρά ότι τιμάται έτσι, με τον καλύτερο τρόπο, η κραταιά και διάπυρος ψυχή του James Douglas Morrison, στα 30 ακριβώς χρόνια από την διάβασή του προς την Άλλη Πλευρά, προς το Ηγεμονικόν του Σύμπαντος, προς την Ονειρόχωρα και προς τη χρυσοστόλιστη Βαλχάλλα των ποιητών.
  
Βλάσης Γ. Ρασσιάς 
 
 
 
 
 
 
 
»

«Aνοίγουμε πόρτες στην ψυχή σας» by Rei Manzarek


«Αυτό που κατάφεραν οι Doors περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν να βοηθήσουν τον κόσμο να ανοίξει "πόρτες" που φοβόταν να πλησιάσει, να φτάσει την ψυχή του», λέει ο Ρέι Μάνζαρεκ από την άλλη άκρη της γραμμής. Το ακουστικό «βαραίνει» σαν να ζυγίζουν πάνω του όλα τα «Break On Through» και τα «Light My Fire», τα «Riders On The Storm» και τα «L.Α. Woman». Είναι οι Doors του 21ου Αιώνα τώρα, αλλά τα μεγέθη είναι ιλιγγιώδη και ζαλίζουν μπροστά στο χάος της μουσικής μαζικής παραγωγής.
«Είμαι ευτυχισμένος που βρίσκομαι ξανά μαζί με τον Ρόμπι (Κρίγκερ) και παίζουμε μουσική. Και βλέπω και τον κόσμο ευτυχισμένο που μας ακούει, τους 14χρονους μαζί με τους 60χρονους φαν των Doors. Και είμαι ακόμη ευτυχής που είναι μαζί μας ο Ίαν ʼσπμπουρι, από τους Cult, που δίνει τώρα αυτός ζωή στα λόγια του Τζιμ Μόρισον και πιστεύω ότι το κάνει με τρόπο που θα έκανε τον Τζιμ ευτυχισμένο». Ο Τζιμ - που «έφυγε» τον Ιούλιο του 1971 - είναι ο μεγάλος απών.
Ο Ρέι Μάνζαρεκ το ξέρει. Το νιώθει στις ανάσες των φαν. Το νιώθει στον αέρα... «Αλλά εκείνο που μου λείπει πιο πολύ είναι ο Τζιμ κάτω από τη σκηνή, είναι ο φίλος μου ο Τζιμ που συζητούσαμε για λογοτεχνία και σινεμά, ναι, ο Τζιμ μού λείπει». Ο Μάνζαρεκ φέρνει τον Μόρισον πίσω. Είναι ο «Ποιητής στην Εξορία», στο μυθιστόρημα του Μάνζαρεκ, που επιστρέφει σαν «poet J», όπως τον λέει στο βιβλίο. Σαν να είχε ανάγκη ο Ρέι αυτές τις ιστορίες.
Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, όσο κι αν τα λόγια του ποιητή δεν είναι εύκολο να πεθάνουν. Ο Ρέι Μάνζαρεκ και ο Ρόμπι Κρίγκερ αποφάσισαν να συνεχίσουν σαν Doors του 21ου Αιώνα, αλλά ο Τζον Ντένσμορ δεν ήταν σύμφωνος. Οι διαφωνίες ήταν σοβαρές - έφτασαν ακόμη και στο όνομα που θα χρησιμοποιούσαν. «Δεν θέλει κανείς μας, όμως, να σταματήσει η μουσική και θα πρέπει να συμφωνήσει με αυτό όπως και αν βλέπει τους Doors». Γιατί οι Doors είναι σούπερ γκρουπ με τα δεδομένα μιας άλλης εποχής και τις σκληρές αντοχές της δικής μας. Έχουν τον δικό τους ήχο σήμα-κατατεθέν με τα πλήκτρα του Ρέι, έχουν την ποίηση που τους απογειώνει και, σαν η ιστορία να επαναλαμβάνεται, έχουν μπροστά τους την ίδια δίψα του κόσμου. Τι έχει αλλάξει κ. Μάνζαρεκ;
«Πολύ λίγα έχουν αλλάξει. Αν κοιτάξεις γύρω θα δεις λίγες διαφορές από τη δεκαετία του '60. Ο πόλεμος, η αγανάκτηση του κόσμου, η καταστροφή του περιβάλλοντος και ο πρόεδρος Μπους από τον οποίο θα απαλλαγούμε στις προσεχείς εκλογές του Νοεμβρίου...».
Μερικά πράγματα όμως όντως αλλάζουν... Ας πούμε, καινούργια τραγούδια των Doors; «Θα γίνει και αυτό», μας αιφνιδιάζει ο Μάνζαρεκ. «Ήδη έχουν γράψει στίχους για μας ο Τζιμ Κάρολ, του "Basketball Diaries", ο Μάικλ Μακ Κλερ, ο "μπίτνικ" ποιητής και φίλος του Τζακ Κέρουακ, ο Τζον Ντο από το πρωτο-πανκ συγκρότημα των "Χ"».
 

«Ερχόμαστε σε μια ξεχωριστή στιγμή»

Ο Ρέι Μάνζαρεκ των Doors θα κάνει την πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα ανεβαίνοντας στον Λυκαβηττό στις 22 Ιουλίου. «Και χαίρομαι ιδιαίτερα γι' αυτό. Χαίρομαι ακόμη περισσότερο που οι Doors έρχονται στην Ελλάδα μια πολύ ξεχωριστή στιγμή, καθώς κερδίσατε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο (και τα συγχαρητήριά μου), μια πραγματικά σπουδαία κατάκτηση που ευχαριστηθήκαμε όλοι, και αμέσως μετά ετοιμάζεστε να υποδεχτείτε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Να λοιπόν, που τέτοιες μέρες έρχονται και οι Doors».
 
»

Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ JIM MORRISON






Ο JAMES DOUGLAS MORRISON είχε μια γλυκιά κι ευγενική ομορφιά που σου θύμιζε άγγελο αναγεννησιακών πινάκων. Το μυστήριο παιδί αγαπούσε τα άκρα και αυτό το είχε πει κάποτε με τον εξής τρόπο: Μ' αρέσουν τα ψηλά και τα χαμηλά σημεία. Έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον. Σάτυρος στη σκηνή, με γνήσια ντροπαλότητα και αθωότητα προκαλεί και γίνεται αινιγματικός τραγουδώντας νεανικά την ευαισθησία της ελευθερίας του.
Πολλές φορές οι χοντράδες του και ο ηλεκτρισμός τον ήταν η αφορμή να προκαλεί το δέος και τη δραματική άποψη των πραγμάτων. Συνομιλούσε με το κοινό του λες και γνωριζότανε χρόνια. Δεν κρατούσε προσχήματα, και μαινόταν σαν ταύρος όταν αντίκριζε αστυνόμευση στις εμφανίσεις τον. Γνωρίζουμε πολύ καλά τις φασαρίες που είχε σε μια τον εμφάνιση στο Μαϊάμι όταν έδειχνε τα αχαμνά του γυμνά στους αστυνομικούς που είχαν κατακλύσει το χώρο.
Κι όμως τον είχαν πληγώσει πολλοί, και πρώτοι οι γονείς του που τον φέρθηκαν τόσο παγωμένα όταν είδαν το γιο τους χίπη.
Ο MORRISON όταν ξεκίνησε για τη λεύτερη δημιουργία του, δε φόρεσε καμιά μάσκα γιατί κατάλαβε κάτι που άλλοι αστέρες της μουσικής των τελευταίων δεκαετιών δε θέλησαν να καταλάβουν. Αυτό το κάτι ήταν οαυθορμητισμός.
Ο ποιητής MORRISON δαιμόνιος και μυστικιστής, ήθελε την αμερικάνικη κοινωνία με αλλαγμένο πρόσωπο για να μπορέσει να δεχθεί τα καινούργια πράγματα και να πάψει να αμφιταλαντεύεται στις μετριότητες. Αυτό δεν το' θελε καθόλου ο JIM.
Πήγε με τους DOORS επειδή με τον MANZAREK γνωρίστηκε σε μια εποχή που ο MORRISON με τα λόγια του προσέλκυε τις μάζες κι αυτή η δύναμη του ήταν αυτό που θέλανε οι DOORS που αυτοονομάζονταν Επαναστάτες μέσα απ τον έρωτα. Το όνομα τους οι DOORS το πήραν από το βιβλίο του ALDOUS HUXLEY - THE DOORS OF PERCEPTION. Η ζωή και η επανάσταση για τον JIM ήταν ένα και το αυτό και περνούσε διαδοχικά από τον οργασμό, στο σεξ, στο θάνατο. Οι τρεις λοιποί DOORS που έζησαν από κοντά τον JIM μπορούν να θυμούνται καθαρά για μια ζωή το θρύλο MORRISON.
Από τότε που γνωρίσθηκαν, που τραγούδησαν, που φώναζαν, που κάπνισαν, που διαμαρτυρήθηκαν και ήπιαν μαζί μέχρι και τότε που πήγαν στο κοιμητήρι του Παρισιού, έδειξαν ότι είχαν συνδεθεί στενά όχι μόνο μουσικά αλλά και ιδεολογικά και κυρίως ψυχικά. Αυτό το απέδειξαν στο AMERICAN PRAYER, άλμπουμ προσκύνημα στη μνήμη του μεγάλου τους φίλου του JIM MORRISON.
Ο MORRISON ανακοινώνει τη φιλοσοφία των DOORS με προσωπικούς του όρους. Ενδιαφέρομαι για καθετί σχετικό με επανάσταση, αναστάτωση, χάος, ιδιαίτερα σχετικά με ενέργειες δίχως νόημα.Μου φαίνεται πως αυτός είναι για την ελευθερία.
Αυτή η έκλυτη μανία του γκρουπ στις ζωντανές εμφανίσεις του έχει σχέση με την ηθική των πουριτανών. Θαρρώ πως υπάρχει μια ολόκληρη Θρησκεία μέσα μας από εικόνες και συναισθήματα που σπάνια βρίσκουν διέξοδο στην καθημερινή ζωή. Αυτή είναι η σκοτεινή πλευρά. Όταν την αντικρίσουμε αναγνωρίζουμε το ίδιο πράγμα μέσα του. Είναι μια αναγνώριση δυνάμεων που σπάνια βλέπουν το φως της μέρας.
Παρομοιάζοντας μια παράσταση των DOORS με πνευματική συγκέντρωση θα πει: Όσο πιο πολιτισμένοι γινόμαστε επιφανειακά τόσο περισσότερο οι άλλες δυνάμεις μας ικανοποιούν. Απευθυνόμαστε στις ίδιες ανάγκες στις οποίες απευθυνόταν η κλασική τραγωδία και τα πρώτα μπλουζ του Νότου. Φανταστείτε το σαν μια συγκέντρωση πνευματιστών μέσα σ' ένα περιβάλλον που έχει γίνει εχθρικό προς τη ζωή, κρύο, περιοριστικό. Οι άνθρωποι νιώθουν πως πεθαίνουν σ' ένα φριχτό τοπίο. Οι άνθρωποι μαζεύονται σε μια πνευματιστική συγκέντρωση για να επικαλεστούν, να εξευμενίσουν και να διώξουν μακριά τους νεκρούς. Μέσα από τους ψαλμούς, τα τραγούδια, το χορό και τη μουσική προσπαθούν να γιατρέψουν μια αρρώστια, να φέρουν την αρμονία ξανά στον κόσμο.
Η αιτία για το χωρισμό των DOORS από το WHISKEY κατά κάποιο τρόπο ήταν ένα τραγούδι, το THE END.Ξεκίνησε σαν ένα απλό τραγούδι αποχωρισμού, οι πρώτοι στίχοι και το ρεφρέν. Καθώς το παίζαμε κάθε νύχτα ανακαλύψαμε ένα περίεργο συναίσθημα: ένας μακρύς, αργόσυρτος, απλός ρυθμός, η παράξενη κιθάρα που έβγαζε εκείνους τους ήχους αόριστα ανατολίτικους ή αμερικάνικους ή ινδικούς. Ήταν μια φόρμα στην οποία ο καθένας πρόσθετε κάτι. Την τελευταία μας νύχτα στο WHISKEY έφτιαξα εκείνο το ατμοσφαιρικό μέρος, το Πατέρα θέλω να σε σκοτώσω. Εκεί προσπαθούσε να μας οδηγήσει το τραγούδι.
Του άρεσαν τα άκρα, ζούσε στα άκρα και έλεγε συχνά: Θαρρώ πως τα ψηλότερα και τα χαμηλότερα σημεία είναι και τα πιο ενδιαφέροντα. Όλα τα άλλα σημεία που βρίσκονται ανάμεσα σ' αυτά τα δύο άκρα, είναι, ε, είναι μεταξύ. Θέλω ελευθερία για να δοκιμάσω το καθετί. Καταλαβαίνω πως θέλω να δοκιμάσω το καθετί, τουλάχιστον μια φορά.
Πολλοί παρατηρητές περιγράφουν τη σκηνική παρουσία του MORRISON σαν σατανική, ο ίδιος προτιμά τον όρο πρωτόγονη: Ήμουν λιγότερο θεατρίνος και τεχνικός όταν ξεκίνησα. Αλλά τώρα το ακροατήριο για το οποίο παίζουμε είναι πολύ μεγαλύτερο και οι αίθουσες τεράστιες. Είναι αναγκαίο να προβάλλομαι περισσότερο, να υπερβάλλω σχεδόν ως το σημείο του αλλόκοτου. Θαρρώ πως όταν είσαι μια μικρή κουκίδα στην άκρη μιας τεράστιας αρένας πρέπει να αναπληρώνεις αυτή την έλλειψη αμεσότητας με κινήσεις πιο μεγαλοποιημένες.
Ο MORRISON οραματίζεται ένα μυθικό ρόλο για τον εαυτό του σαν ροκ τραγουδιστή: Μερικές φορές μ' αρέσει να παρομοιάζω την ιστορία του ροκ ν ρολ με την καταγωγή του ελληνικού δράματος που ξεκίνησε από ένα αλώνι στις κρίσιμες εποχές και ήταν στην αρχή μια ομάδα από πιστούς που χόρευαν και τραγουδούσαν. Κι έπειτα κάποια μέρα κάποιος, εκστασιασμένος, τινάχτηκε έξω από το πλήθος κι άρχισε να μιμείται ένα θεό. Στην αρχή ήταν καθαρό τραγούδι και κίνηση. Καθώς άρχισαν να αναπτύσσονται οι πόλεις όλο και περισσότεροι άνθρωποι ρίχτηκαν στο κυνήγι του χρήματος έπρεπε όμως να συνεχίσουν να έχουν επαφή με τη φύση με κάποιο τρόπο, κι έτσι βρήκαν τους ηθοποιούς να το κάνουν αντί γι' αυτούς. Νομίζω πως το ροκ υπηρετεί τον ίδιο σκοπό και μπορεί κάποτε να γίνει ένα είδος θεάτρου.
Όταν οι DOORS εμφανίστηκαν κάποτε στην εκπαιδευτική εκπομπή του Γκόλντσταϊν, αυτός ρώτησε τον MORRISON: Εξακολουθείτε να πιστεύετε αυτό που είχατε πει σ' έναν δημοσιογράφο, ότι είστε άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την πολιτική και το σεξ;. Στωικός ο JIM του έδωσε μια πετυχημένη απάντηση που Θα χαρακτηριζόταν σαν μια εφάπαξ απάντηση για τα λεγόμενα των αστραπιαίων συνεντεύξεων. Ήταν μια απάντηση που δόθηκε σε κάποιον δημοσιογράφο, τίποτε άλλο.
Ο Γκόλντσταϊν όμως συνέχισε: Πώς νιώθετε όταν είσαστε ο Τζέσε Τζέιημς της ροκ; Ο Τζέσε Τζέιημς είχε κίνητρο την απληστία, ενώ ο Μπίλ δε Κιντ ό,τι έκανε το έκανε για το κέφι του. Ίσως μ' αυτόν να μοιάζω περισσότερο.
Πέστε μου τώρα, είπε τελειώνοντας τις ερωτήσεις του ο παρουσιαστής, πώς αισθάνεστε που είσαστε ο πατέρας της Κίνησης για την Ευπρέπεια; Ο MORRISON εύκολα πια του απάντησε. Φαντάζομαι πως το να είσαι πατέρας οποιουδήποτε πράγματος είναι κάτι ωραίο.
Προς το τέλος της εκπομπής ο MORRISON, αφού διάβασε αερικά ποιήματα από μια δική του συλλογή που τη χάριζε μόνο σε φίλους, έκλεισε το βιβλίο, γέλασε ζεστά αλλά αμήχανα και κατέληξε: Λεν τα καταφέρνω να διαβάζω. Η μουσική μου δίνει το είδος της σιγουριάς που χρειάζομαι. Θαυμάζω τους ποιητές που όχι μόνο γράφουν αλλά και διαβάζουν άνετα τα ποιήματα τους σε κοσμο.θα θελα να ήμουν εγω έτσι.


 
»

Απο τον D. Sugerman (5-12-95)





An kai oi agapimenoi twn thewn pethainoun neoi, autoi omws zoun aiwnia sti syntrofia twn thewn. F. Nitse, H genesi tis tragwdias.

Oi Doors itan kata kapoio tropo mia anwmalia sto pantheo tis rock skinis. Stin akmi tous den epaizan folk i jazz kai enw kapoioi kritikoi tis rock apokalousan ti mousiki tous acid rock autoi, den itan meros tou acid rock ixou tis eirinis kai tis agapis twn Airplane, Dead, Quicksilver tou San Francisco. Den eixan tipota koino me tin aggliki eisvoli i akoma tin pop mousiki genika an kai parigan 3 fores epituximena singles pou eftasan sto No 1 kai enw I poli tis Neas Yorkis itan aresti stous doors sto simeio malista tou na uiothetisoun oi Neoyorkezoi autous san dikous tous, itan akomi mia omada makria apo to Velvet Underground para tin amoivaia syggeneia gia ta skoteina kai (somber?) themata. Den itan oute kan kai meros tis folk-rock skinis, pou despoze sto Los Angeles ekeines tis imeres me ti mousiki twn The Byrds tou B. Springfield kai twn omoiwn tous. Akoma kai anamesa stin ierarxia pou perilambanei tous Elvis, Joplin kai Hendrix itan enas kosmos apo monoi tous enas paraxenos kai kunigimenos kosmos tis kainourgias kai Agrias Dysis opws o idios o Jim eipe kapote.
Gia na katanoiseis tin kaluteri optiki tou Jim prepei na diaperaseis tous Doors kai to simantikotero pragma pou prepei na thumase giautous eine to oti autoi upirxan ena sygrotima kai o kathenas ws proswpikotita diamorfwne mia pleura tou diamantiou pou itan olo to sygkrotima. Mia nyxta sto dromo, ligo prin apo mia programmatismeni synaulia enas Dj anevike sti skini gia na parousiasei to theama : Kuries kai kurioi anakoinwse sto akroatirio upodexteite ton Jim Morrison kai tous Doors! Tote tous dextikan me ena thermo xeirokrotima. Kathws o Dj katevaine ta skalia pou odigousan ektos skinis o Jim ton esprwxe stin akri kai tou eipe E file, aneva pali ekei kai parousiase mas me ton swsto tropo. O Dj panikovlithike ti eipa? ti ekana? Kai o Jim apantise: eine oi Doors to onoma tou sygrotimatos, eine Doors.
Edw itan mia mpanta tis opoias o aneipwtos stoxos den itan tipota kontino se mia mousiki alximeia, skopeuan sti wed-rock mousiki, apithano akoma kai na exei akoustei nwritera me poiisi kai auto to uvridio paromoiaze sto theatro me to drama. Stoxeuan na enwsoun ton mousiko me ton akroati mesw tis apeutheias sundesis me tin Pagosmia Skepsi. Den mporousan na sumvivastoun me tipota ligotero. Gia autous auto simene sunwnumo tou riskou, xwris kolpa, den eixan tipota krufo, katholou epitideumeni skiniki parousia I special efe, mono gumnoi, epikindunoi pragmatikotita, trupwntas to peplo tis maya(?) me ti mousiki tous ikanotita na xupnoun tis krufes kai aiwnies dunameis tou anthrwpou.
Oi Doors sunexws erwtotropousan me ti mousa tous, auto einai akrives, o Morrison erwtotropouse me ti mousa tou kai to upoloipo group akolouthouse. I mpanta emeine mazi tou. O Jim pisteue oti enas den mporei na exousiasei ti mousa, o suggrafeas i oi dunameis enos kallitexni vriskontai akrivws stin ikanotita tou na lambanei opws kai na epinoei kai itan to kathikon tou kallitexni na kanei to kalutero dunato wste na auxisei tis dunameis tis sullipsis tou. Gia na petuxei auto to stoxo o poiitis tou 19ou aiwna Ar. Rimbaud sunigorise se mia sustumatiki logiki parafrosuni olwn twn aisthisewn. Giati? gia na ftaseis sto agnwsto. Pws? me kathe pithano tropo.
I frontida tou Jim kai I ereuna gia to agnwsto paratithetai kala stis epomenes selides. kapoia pragmata einai gnwsta. O Jim tha elege se ena apospasma, pou apedide syxna ston W. Blake alla ousiastika anike ston idio ton Jim .kai uparxoun pragmata pou einai agnwsta ki anamesa se auta einai kai oi Doors. Alla o Blake elege sto prwto tou prothema tis Kolasis o dromos tis proodou odigei sto palati tis sofias kai stin epomeni grammi ..I fronimada eine mia plousia kai apaisia gerontokori pou eine gemati me anikanotita. Den xreiazotan na tonistei oti o Jim den epediwxe tin fronimada kai epediwxe tin ikanotita, opou mporouse. O Jim epine kai koroideue kai euxaristiotan, kai xoreue ,skopos tou htan na enwsei to sugrotima, na anapsei tous akroates, na anapsei ti fwtia, mia kai gia panta gia olous.
Dustuxws itan I desmeusi tou Jim sta dika tou epipeda pou epivlithikan toso suntoma stin epagelmatiki tou kariera opou sto telos itan tautoxrona enas anthrwpos kai to sygrotima. O Jim Morrison itan enas anthrwpos pou den mporouse, den ithele kai arnithike na sumbibasei ton eauto tou I tin texni tou kai edw keitai i athwotita kai I agnotita, I sumpuknwmeni eulogia kai katara tou. Tou na ftaneis sto telos i na pethaneis stin prospatheia. Ola i tipota. To ekstatiko risko. Epeidi den mporouse na upovivasei osa egrafe den mporouse na exapatisei me apegnwsmeni upokritiki ekstasi. Den tha mporouse na diaskedasei peristasiaka i na kinithei anamesa sta aisthimata. Itan polu idiofuis kai apelpismenos, odigouse stin akampti anagi tou na dokimasei ta sunora tis pragmatikotitas na ereunisei to iero, na anakalupsei to profanes. Ki auto ton ekane trelo , trelo tou na dimiourgisei , trelo wste na fainetai alithinos. Ki autes oi poiotites ton ekanan astato, epikinduno ki allhlosygrouomeno. Vrike parigoria ki anakoufisi sta idia stoixeia pou ton eixan empneusei kai ton voithisan na dimiourgisei: sta pota.
Oi thewreies tou gallou sourealisti An. Artaud xairetizoun tin antimetwpisi opws autes ektithentai sti thesi tou: to theatro kai to antigrafo tou opou diafanike mia sugekrimeni epirroi sto Jim kai to sugrotima tou. Se ena apo ta pio dunamika keimena tou vivliou o Artaud xarasei mia parallili anamesa stin pligi kai ti theatriki drasi, upostirizontas oti I dramatiki drastiriotita prepei na eine ikani na epiferei mia katharsi ston theati me ton idio tropo pou I panoukla exagnizei to anthrwpino eidos. O stoxos? Me auto ton tropo tha tromokratithoun kai tha xupnisoun. Thelw na tous xupnisw. Den exoun katalavei oti eine idi nekroi. O Jim ithele suxna na fwnaxei xupniste xilies fores xilies vradies se mia prospatheia na tarakounisei to akroatirio tou pera apo tin anaisthisia tou. Mporw akomi na thimithw tin prwti sunaulia twn doors pou piga fovismenos apo tin avusso tis 13xronis psuxis mou skeptomenos oti autos o tupos eine epikindunos. Kapoios prokeitai na pligwthei, pithanotata autos. I egw. I oloi mas. Kaneis edw den prokeitai na ti glitwsei. Tragoudouse sto kommati five to one ki otan antimetwpizeis auto to eidos tou fovou i ton aniero tromo opws to tragoudi The End mporei na gennisei, kati mesa sou allazei grigora. Antimetwpizontas to telos, I aiwniotita anavosvinei. Auti i sunaulia allaxe ti zwi mou. Gnwriza: den ginetai tipota kalutero I perissotero pragmatiko apo auto. Simera perissotero apo 20 xronia meta, akomi niwthw to idio sunaisthima. Akomi den xerw ti akrivws sunevi se emena ekeino to vrady pisw sto 1967. Alla gnwrizw oti itan upervatiko. O Jim Morrison mou allaxe ti zwi. Allaxe tou J. Hopkins ti zwi. Eixe dunami, douleue magika o Mr. Mojo Risin. Ta musthriwdi festival tha eprepe na eine axehasta gegonota, aplwnontas ti skia panw apo oli ti mellontiki zwi kapoiou dimiourgwntas empeiries pou metallasoun tin uparxi, egrapse o Aristotelis. Oi sunaulies twn Doors, oi ekteleseis tou Jim, otan itan epituxeis, petuxan mia tetoia metamorfwsi. O Ploutarxos prospathise na perigrapsei ti diadikasia tou thanatou se orous mia paromoias muhsis: o parastratimenos pou periplanietai katw se tromaktika monopatia tou skotous pou odigoun sto pouthena . Meta amesws ligo prin to telos olwn twn foverwn pragmatwn o panikos kai i ekplixi. Yparxoun magikoi ixoi kai xoroi kai oi ieres lexeis pou perasan kai meta h muhsi afinetai eleutheri kai xameni apoluti douleia periferetai giortazontas to festival me ierous kai katharous anthrwpous kai koitazei katw sto amuhto.
Auto pou erxetai polu konta stin perigrafi twn Doors sto apogeio tis dunamis tou : kavalwntas to fidi, to erpeto, araioi ki arxaiotupikoi, paraxenoi alla enoxlitika oikeioi, panisxura upovlitikoi, euaisthitoi kai diavolikoi, dunatoi, apagoreutikoi. Otan o Morrison tonise : o fonias xupnise prin to xarama kai evale tis mpotes tou, pire ena proswpo apo tin arxaia ekthesi kai proxwrise kata mikos tou diadromou. Emeis proxwroume sto xwl mazi tou me deos paralumenoi, anikanoi na stamatisoume kathws i mousiki dimiourgouse ena plegma usterias gurw mas tuligwntas mas akomi pio sfixta ston isto tis, o Morrison na empragmatwnei tin tragwdia, tin patroktonia, ti friki, akatanomasto vasanistirio. TO EIDAME, TO NIWSAME, EIMASTAN EKEI. Eimastan upnwtismenoi. I pragmatikotita anoixe ti sxismi maw (?) kai mas katapie oloklirous kathws tremopaize se mia alli diastasi. Kai o Morrison itan o monos odigos : kai eimai swstos edw, pigainw ki egw, afinw ton elegxo, pername anamesa. Kai meta to kaname xamenos stin rwmaiki agriotita tou ponou. Den itan aplws mia grammi se mia strofi. Itan enas epitafios gia ti stigmi, mia fwtografia apo to sullegomeno asuneidito. Ta sumbola itan ateleiwta kai oi lexeis emperieixan suswreuomenes eikones kai energeies xiliadwn xronwn palies, twra anagenithikan arxika stin kariera tou group o Jim prospathise na exigisei kati apo auto se enan dimosiografo: mia sunaulia twn doors eine mia dimosia sugentrwsi pou diorganwnoume emeis gia mia eidiki dramatiki suzitisi. Otan paizoume summetasxoume sti dimiourgia tou kosmou kai giortazoume auto me ton kosmo, Liges meres nwritera petaxe sto Parisi, ston thanato tou, o Jim mou edwse auto pou tha itan gia auton i teleutaia dilwsi tou ston tupo: gia mena den itan pote pragmatika ena paiximo, auta pou apokalountai parastaseis. Itan ena pragma zwis kai thanatou. Mia prospatheia na epikoinwnoume, to na sumperilamvanoume polu kosmo se ena idiwtiko kosmo twn skepsewn.
Otan o Jim rwtithike apo enan opado mag (?) pws proetoimastike gia to stardom (?) apantise ..stamatisa ta kouremata. Auto pou den eipe itan, kai arxise rixnontas oxu. Opws tosoi ma tosoi polloi alloi o Jim pire narkwtika gia na epekteinei ti suneidisi tou gia na kerdisei tin eisodo mesa se allous kosmous pou kleidwthikan eidalws kai pou sfragistikan makria. Enimeros gia mia shaman (?) sxesi ston eswteriko kosmo tou mesw tou peyote (?) kai oi empeiries tou Kastaneda me ton Don Juan, o Jim afomoiwse tin psuxedeleia. Opws o Coleridge kai oi xristes opiou kratithike sunarpasmenos apo ton texnito paradeiso, tin upnagwgiki arxitektoniki, tis galaktwdeis thalasses kai tis anastres nuxtes. Opws o Huxley, o Jim thaumaze, prin apo tin katapliktiki gewmetreia kai ta arxaia mustika, tremontas, to akro tis apokalupsis. Kai opws oi romantikoi poiites apokalupse tin enalagi twn aisthisewn tou me otidipote diathesimo: krasi, hash, ouiski. Ean i apsithia itan gyrw kata ti diarkeia tis zwis tou, o Morrison tha itan potis apsithias. Stis poikilies tis thriskeutikis empeirias, o W. James egrapse oti o Jim ixere idi : i iremia exaleifei, kanei diakriseis, kai leei oxi. H methi epekteini, enwnei kai leei nai. Kai otan ta oramata den ton parakalesan pleon I epeplixan, otan I dilitiriasi den tou aggixe pleon tin epektatiki suneiditopiisi epediwxe, kathws o Dionusos, o theos tis ekstasis, na ginei Bakxos, o antiproswpos gia ti methi, o Jim gurise olo kai perissotero sto alkool gia na meiwsei ton pono kai na parameinei stin eleipsi sunaisthisis. Prwta ipie gia tin kathari euxaristisi tou. apolambanw kai pinw angnwrise. xalarwnei tous anthrwpous kai upokinei ti sunomilia. Eine opws to paixnidi pou vgainete gia mia nuxta tis katanalwsis kai den xerete pout ha katalixete to epomeno prwi. Tha mporouse na eine kalo, tha mporouse na eine mia katastrofi. Eine i ripsi twn zariwn. I diafora metaxu tis autoktonias kai tis argis sunthukologisis.
Kai sto telos methusmenos pia gia to lupimeno kai aplo logo oti auto eine pou oi alkoolikoi kanoun. To na eine enas poiitis simainei perissotero apo ta poiimata pou grafei. Gia na eine enas poiitis simainei mia upoxrewsi: gia na aggaliaseis tin tragwdia, I moira exei epilexei gia sena na ekplirwseis ekeino to peprwmeno me gousto kai eugeneia. Kai twra, eikosi eti meta apo to thanato tou Jim, i istoria tou Morrison-doors exei anthisei sti sfaira tou muthou. I suntomi tragiki istoria einai to uliko me to opoio oi irwes mas kai oi theoi tis neotitas kai anazowgonisis ginontai. Opws o Orfeas eine gia panta neos kai opws o Dionusos, pethainei gia na einai genimenos pali. Kai opws me ti dolofonia tou Adwni, ti thusia tou Mithra, kai ton tyxaio thanato tou Antinoou, den tha mporouse na exei zisei xwris tin katastrofi tou muthou ston opoio to akroatirio tou exei idruthei. Enas apo tous vasikous logous pou o Jim pige sto Parisi itan to oti den tha mporouse pleon na zisei mexri ti muthologia pou o idios eixe voithisei na dimiourgithei. Epeidi o Jim Morrison den thelise na eine theos. O Jim Morrison thelise na eine poiitis.
Sigoura kanenas sygxronos poiitis den exei grapsei kalutera gia tin allotriwsi kai ta sunaisthimata tis apomonwsis, tou fovou, kai tis aposunthesis apo ton Jim Morrison. Eimaste peristuxismenoi apomonwmenoi peripeplegmenoi, diatirimenoi, programmatismenoi, upnwtismenoi, anepistrepti kateuthunomenoi apo ton ulismo, ton katanalwtismo, kai tin kefalaiokratia, min akougontas tous xtypous tis kardias mas. Mono polu enimeroi gia ta pethamena kai isopedwmena mas pneumata. O Jim itan enimeros giauto to sxisma tis apotopothetisis, auti tin aisthisi tis exarthrwsis, to agxos mas: an i poiisi stoxeuei na petuxei tipota, prokeitai na paradwsei tous anthrwpous apo tous periorismenous tropous stous opoious vlepoun kai aisthanontai.
Otan erwtatai se mia eurwpaiki diaskepsi Tupou pws tha periegrafe ti mousiki twn Doors, methusmenos kai epireasmenos apo to taxidi o Jim tin periegrafe opws auto: to aisthima pou pairnw einai enas eidos enos various, ena eidos tou thliverou sunaisthimatos, opws kapoiou oxi arketa vevaiou gia tipota Tha ithela na kanw ti mia akrivws , xmmm , apo tin uparxi sunolika sto spiti. Protou na epiteuxthei i eleutheria, protou na ftasei kapoios spiti prwta prepei na xathei, na periplanietai, apallagmenos apo tin elpida prwta, prepei na diaperasei tin avusso. Prin apo tin augi, apo tin anagi erxetai I anilehs nuxta, auto pou o St. John tou staurou apokalouse: h skoteini nuxta kai o Dantis pou anferei ws skoteino xulo. Einai ena upoxrewtiko kefalaio tou taxidiou tou irwa. Kai opws o J. Campell exei grapsei, einai auto to monopati pou o alithinos kalitexnis prepei na taxidepsei. I metrisi se intses mexri tin avusso anagase ton Rimbaud gia na grapsei: exw aisthanthei to ftero tis trelas na me prosperna. O Baidelaire paleue to kruo kai tous katapsuxontes kai foverous anemous pou proerxontai apo ta idia vathi otan egrapse: o aeras tou fovou exei kanei to aima mou na trexei. Se ena poiima me titlo apla I avussos, o Baudelaire prospathei apla na perigrapsei ti xwris logia friki, to adiaforo keno. O Sartre kalese auto to koilwma kamia exodo. O Jim tragoudouse merikoi eine gennimenoi stin glukia apolausi kai merikoi eine gennimenoi stin ateleiwti nuxta. kai mporese na uparxei ligi amfivolia apo opou eixe xairetisei o Jim. O Morrison kalese emas stis anagnwriseis tou (exw edw stin perimetro den uparxei kanena asteri) kai mas proskalese na enwthoume mazi tou (einai o kathenas mesa?), alla den tha mporousame, kai den tha mporouse na mas perimenei. (kamia aiwnia antamoivi den tha mas sugxwrisei twra gia ti spatali tis augis). Kai den tha upoxwrouse i de tha allaze ti moira tou pou to peprwmeno eixe epilexei giauton. Xerontas to kostos pou xerei tous kindunous alla odigimenos apo tin akoresti dipsa tou gia na vlepei ta panta, na ta aisthanetai ola kai na ta kanei ola, o Jim etrexe mexri tin akri ekeinis tis avussou kai vrike mia eleutheria etsi pliri ki aperanti pou itan tromaktiki. K epeita autos epese mesa.
Den thewrw oti o stoxos tou Jim, i filodoxia tou, o teleutaios proorismos tou itan auti i skoteini thesi. Skeftomai oti o Jim thelise to diafwtismo. Alla o Jim ixere oti o dromos tis upervolis pou odigei se ekeino to palati tis fronisis einai gematos toso me tin apelpisia kai tin katastrofi oso kai me tin ekstasi kai tin megali xara. Kai ekeini i apelpisia den prepei na katastalthei alla na thewrithei ws viwma. I megali epithumia tou Jim itan na lifthei sovara ws poiitis. Enw itan zwntanos I sumperifora tou tuflwse pollous apo emas me tis lexeis tou. Simera i zwi tou sunarpazei kai mas kataplisei, kai I ergasia tou dedomenou tou oti enas poiitis kerdizei telika tin anagnwrisi pou axizei. O Jim ekane oti oloi oi kaloi kallitexnes stoxeuoun gia na kai otan einai epituxeis kai prosthetei gia na mas xupnisete apo to lithargo twn kathorismenwn tropwn kai twn stereotupwn tis zwis mas, tsimpiste ti suneidisi mas, prokaleste mia antidrasi, (eite thetiki eite arnitiki, den peirazei) mesa mas gia na mas kanei na skeftoume. Auto to idio einai arketa spanio peristatiko etsi wste prepei na eimaste eugnwmones pragmati opote exoume tin kali tuxi gia na to antimetwpisoume. Na eiste etoimoi, edw erxetai. Kata ti diarkeia tis zwis tou, o Morrison sugrinotan me enan aggelo pou kalese ton diavolo kai sxedon ola sto endiameso. Apo ton Mefistofeli stin teleutaia koukla Barbie, apo ton vasilia tou oxinou Rock Mickey Mouse De Sade. Itan o Dionusos pou irthe sti gi, enas shaman se ena xeno swma. Rock asteri kai poiitis. Megalofuia kai ieros anoitos. Kateplixe to akroatirio tou dinontas oti eixe, perissotero apo oso anemenan. Kai epeita to akroatirio auxithike sto megethos kathws episis kai i orexi epistrefomeni, apaitwntas perissotero. O Jim eixe megalwsei apo ti zwi kai prospathise na aggixei tin periptwsi kai auto ton skotwse pithanws.
Akoma, o Jim pire oti thelise. O Jim thelise na eine opws enas diatwn asteras. Twra ton vlepete twra oxi alla gia ekeini tin sunoptiki stigmi kaiei ws to fwteinotero asteri sto galaxia. Akomi sugxronws, o Jim thelise na upokatastisei tin proswrini energeia kai to fws tis zwis tou sti monimi athanasia tis texnis. Auto pou den eixe upologisei itan oti o antiktupos pou dimiourgise tha diarkouse toso polu. Skeftomai oti tha itan uperifanos. Kai sto telos, meta apo to na kataktisei tin Ameriki kai ton upoloipo dutiko kosmo, meta apo to na aporofithei apo ta dikastiria kai tous nomous tou edafous pou agapise kai meta apo to na geloiopoiithei apo ton Tupo, drapeteuse sto Parisi, spiti toswn pollwn ekpatrizomenwn kallitexnwn tou parelthontos, gia na proagagei tin zwi tou ws poiitis. Alla to swma tou exantlithike episis, I kardia tou itan para polu adunami, eixe dei idi kai eixe kanei kai eixe piei para polu. Eixe zisei tin zwi me tous orous tou, eixe sugentrwsei tis antamoives kai twra o logariasmos itan ofeilomenos. To pneuma tou itan kourasmeno. O thanatos itan pio stenos kai eukoloteros apo to na epistrepsei stin Ameriki i to stadio pou antiproswpeuse. O Jim Morrison den einai nekros. To peuma tou zei sti mousiki tou kai se auta ta lurika poiimata, pou lampoun me tin puraktwmeni lamprotita, mia tixi tou fwtos kai tou skotadiou, ekanan to diamanti fwteino kai aiwnio. Akurwste tin sundromi mou stin anazowgonisi tragoudise. Oxi pithanws o Jim. Auto den itan to telos.

D. Sugerman, Los Angeles, California- 5/12/95
»

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ AN AMERICAN PRAYER











Το Νοέμβριο του '78 έμαθε ο κόσμος για έναν αμερικάνο προσευχητή που το όνομα του, θρύλος πια, είχε περάσει από τις 3 Ιουλίου του '71 στο μουσικό πάνθεο της αιωνιότητας. Εκείνο το Νοέμβρη κυκλοφόρησε η ποιητική πλευρά του JIM MORRISON πάνω στο βινύλιο που ξάφνιασε τους απανταχού φίλους του κάνοντας τους να πιστέψουν πως το δαιμόνιο παιδί επέστρεψε στη ζωή για να συνεχίσει ό,τι άφησε λειψό.
Όλοι ήξεραν τον MORRISON σαν ποιητή από τα υπέροχα λόγια που επενδύανε τα άλμπουμ των DOORS, αλλά ήταν η μοναδική φορά που στο AMERICAN PRAYER ο ίδιος απαγγέλλει ποιήματα του.
Ο ROBBIE KRIEGER, μέλος του συγκροτήματος, είπε πως ήταν επιθυμία του ίδιου του JIM να παρουσιαστούν αυτά τα ποιήματα κάποτε στο κοινό του. Τις μαγνητοταινίες τις είχε βρει ο ROBBIE το 1975 και βρίσκονταν στα χέρια του JOHN HAENY. Είχαν ηχογραφηθεί στις 8 Δεκεμβρίου του 1970, μέρα των γενεθλίων του JIM, στο στούντιο από τον HAENY.
Όταν αργότερα πήγε ο MORRISON στο Παρίσι, θέλησε να συνεχίσει την ηχογράφηση των ποιημάτων του, μα το μοιραίο δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο.
Έτσι, αφού είχαν βρεθεί οι ταινίες, την ύπαρξη των οποίων αγνοούσε ακόμη και η εταιρεία τους, η ELEKTRA, σε συνεννόηση με τους υπόλοιπους DOORS, ο JOHN καταφέρνει να ηχογραφήσει για ένα άλμπουμ τις απαγγελίες με τη συνοδεία της μουσικής του γκρουπ κι όλοι μαζί να προσφέρουν τη δουλειά αυτή σαν φόρο τιμής στον ποιητή JIM MORRISON που έδωσε τόσα πολλά. Τα ποιήματα αυτά μιλάνε για τη ζωή, τους ανθρώπους, το θάνατο, το σεξ και την ασχήμια του αμερικάνικου κατεστημένου. Με την προσθήκη ορισμένων ηχητικών εφέ, ο MORRISON σα να' θελε αυτά τα ποιήματα να τα χρησιμοποιήσει για σενάριο κάποιας ταινίας που ονειρευότανε. Ακούμε βουητό δρόμου, έναν δυνατό ήχο ισχυρού αγέρα, θόρυβο βροντής, στρατιωτικά παραγγέλματα κ.ά. Εκτός από εκείνη τη νύχτα του Δεκεμβρίου όπως λέει ο ROBBIE, ο JIM είχε ηχογραφήσει ποιήματα του άλλη μια φορά στη Σάντα Μόνικα. Σε μερικά σημεία ακούμε ηχογραφημένα στιγμιότυπα από το ABSOLUTELY LIVE όπου ο MORRISON απευθύνεται στο κοινό του. Ακόμη υπάρχουν και φράσεις που είχε πει ο JIM σε διάφορες στιγμές και τις είχε γράψει σε κασέτες. Για την ολοκλήρωση του υλικού οι DOORS χρειάστηκαν τρία ολόκληρα χρόνια μέχρι τη στιγμή που παρουσίασαν το άλμπουμ αυτό. .


 
»

Μετεφρασμενοι στοιχοι στα ελληνικα - The End

en flag

This is the end
Beautiful friend
This is the end
My only friend, the end

Of our elaborate plans, the end
Of everything that stands, the end
No safety or surprise, the end
I' ll never look into your eyes...again

Can you picture what will be
So limitless and free
Desperately in need...of some...strangers hand
In a...desperate land

Lost in a roman...wilderness of pain
And all the children are insane
All the children are insane
Waiting for the summer rain, yeah

Theres danger on the edge of town
Ride the kings highway, baby
Weird scenes inside the gold mine
Ride the highway west, baby

Ride the snake, ride the snake
To the lake, the ancient lake, baby
The snake is long, seven miles
Ride the snake...hes old, 
and his skin is cold

The west is the best
The west is the best
Get here, and we' ll do the rest

The blue bus is callin us
The blue bus is callin us
Driver, where you taken us

The killer awoke before dawn, 
he put his boots on
He took a face from the ancient gallery
And he walked on down the hall
He went into the room where his sister lived,
 and...then he
Paid a visit to his brother, and then he
He walked on down the hall, and
And he came to a door...and he looked inside
Father, yes son, I want to kill you
Mother...i want to...ΧΧΧΧ ΧΧΧ

Cmon baby, take a chance with us
Cmon baby, take a chance with us
Cmon baby, take a chance with us
And meet me at the back of the blue bus
Doin a blue rock
On a blue bus
Doin a blue rock
Cmon, yeah

Kill, kill, kill, kill, kill, kill

This is the end
Beautiful friend
This is the end
My only friend, the end

It hurts to set you free
But you' ll never follow me
The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to die

This is the end 



hellas flag
Αυτό είναι το τέλος
όμορφε φίλε 
Αυτό είναι το τέλος
μοναδικέ μου φίλε, το τέλος

Από τα επιμελημένα σχέδιά μας, το τέλος
όλων που στέκονται, το τέλος
καμία ασφάλεια ή έκπληξη, το τέλος
Δεν θα κοιτάξω ποτέ τα μάτια σου... πάλι 

Μπορείς να δεις την εικόνα του πως θα ήταν
τόσο απεριόριστο και ελεύθερο
απελπισμένο στην ανάγκη... μερικών... ξένων χεριών
Σε ένα... απελπισμένο έδαφος

Χαμένος σε μια ρωμαϊκή... αγριότητα του πόνου
και όλα τα παιδιά είναι παράφρονα  
όλα τα παιδιά είναι παράφρονα 
περιμένοντας για τη θερινή βροχή, ναι 

Υπάρχει κίνδυνος στην άκρη του πόλης 
ίππευσε την εθνική οδό των βασιλιάδων, μωρό μου
παράξενες σκηνές μέσα στο χρυσό ορυχείο
ίππευσε την εθνική οδό της δύσης, μωρό μου

ίππευσε το φίδι, ίππευσε το φίδι
στη λίμνη, στην αρχαία λίμνη, μωρό μου
το φίδι είναι μακρύ, επτά μίλια 
ίππευσε το φίδι...αυτός είναι γέρος, 
και το δέρμα του είναι κρύο 

Η δύση είναι το καλύτερο 
Η δύση είναι το καλύτερο 
Έλα εδώ, και εμείς θα κάνουμε τα υπόλοιπα 

Το μπλε λεωφορείο μας καλεί
Το μπλε λεωφορείο μας καλεί
οδηγέ, που μας πας
 
Ο δολοφόνος ξύπνησε πριν από την αυγή, 
έβαλε τις μπότες του 
πήρε ένα πρόσωπο από την αρχαία στοά 
και περπάτησε στο βάθος του διαδρόμου
πήγε στο δωμάτιο όπου η αδελφή του ζούσε,
 και... έπειτα 
έκανε μια επίσκεψη στον αδελφό του, και έπειτα 
συνέχισε να περπατάει στο βάθος του διαδρόμου, και
και έφτασε σε μια πόρτα... και κοίταξε μέσα
πατέρα, ναι γιε μου, θέλω να σε σκοτώσω 
μητέρα... εγώ θέλω... ΧΧΧΧ ΧΧΧ

Έλα μωρό μου, πάρε ένα ρίσκο με μας
Έλα μωρό μου, πάρε ένα ρίσκο με μας
Έλα μωρό μου, πάρε ένα ρίσκο με μας
και συναντά με στο πίσω μέρος του μπλε λεωφορείου 
Κάνοντας ένα μπλε βράχο
σε ένα μπλε λεωφορείο 
Κάνοντας ένα μπλε βράχο
Έλα, ναι 

Σκότωσε, Σκότωσε, Σκότωσε, Σκότωσε, Σκότωσε, Σκότωσε, 

Αυτό είναι το τέλος
όμορφε φίλε 
Αυτό είναι το τέλος
μοναδικέ μου φίλε, το τέλος

Πονάει που σε ελεθερωνω
αλλά ποτέ δεν θα με ακολουθήσεις
το τέλος του γέλιου και των μικρών ψεμάτων
το τέλος των νυχτών που προσπαθήσαμε να πεθάνουμε 

Αυτό είναι το τέλος 
»

Jim Morrison, ο ποιητής και τρελός του ροκ

Κείμενο: Χριστίνα Λάσκη



Όταν ακούμε το όνομα του Morrison, μας έρχεται στο νου ο επαναστάτης, «ποιητής και τρελός» του ροκ, ο δερματοντυμένος «βασιλιάς-σαύρα», ο «ηλεκτρικός σαμάνος» και τόσα άλλα προσωνύμια που είχε κερδίσει μέσα στη σύντομη πορεία του και έντυσαν το όνομά του με την αίγλη ενός μύθου. Με το πέρασμα του χρόνου, και καθώς μπορούμε πια να βλέπουμε την εποχή εκείνη κριτικά, μπορούμε ίσως να αναρωτηθούμε πόσα γνωρίζουμε για τις πηγές έμπνευσης και τα κίνητρα αυτού του παράξενου ανθρώπου, που είχε την απαράμιλλη ικανότητα να μαγνητίζει τα πλήθη με τη φωνή και την παρουσία του. Ήταν μονάχα ο πρόωρος θάνατός του ή η ανατρεπτική ζωή του που άφησαν σημάδια; Μήπως η μουσική και οι ιδέες του;
Με μια σύντομη ματιά στην πορεία του, φυσική και πνευματική, ίσως ανακαλύψουμε απρόσμενες πτυχές, αν διεισδύσουμε λίγο βαθύτερα σε αυτόν τον παράξενο «μύθο».
Ο Jim Morrison (1943 -1971), γεννημένος στη Μελβούρνη της Φλόριντα, από μικρός έδειξε ιδιαίτερη κλίση για τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία. Σπούδασε θεατρικές τέχνες και κινηματογράφο στo UCLA, σε μια από τις πιο εκρηκτικές καλλιτεχνικά εποχές της σύγχρονης Αμερικής. Το 1965 δημιούργησε (μαζί με τους R. Manzarek, R. Krieger και J. Densmore) τους Doors, ένα συγκρότημα ροκ που έμελλε να αφήσει το δικό του εκκεντρικό στίγμα στη μετέπειτα μουσική σκηνή.
Κύριο σύνθημα της μουσικής των Doors ήταν η διεύρυνση της συνείδησης, ώστε «να διεισδύσει στην άλλη πλευρά» στις ανεξερεύνητες δυνάμεις του πνεύματος, του ανθρώπου και του κόσμου. Αν και επρόκειτο για ένα δημοφιλές την εποχή εκείνη σύνθημα, το νόημα που του έδωσε ο Morrison τότε, αντλούσε τις ρίζες του από τα πολυάριθμα αναγνώσματά του πάνω στη νεότερη φιλοσοφία και λογοτεχνία αλλά και στην αρχαία φιλοσοφία και στις μυστηριακές λατρείες.

Οι επιρροές από τη νεότερη λογοτεχνία και φιλοσοφία
Στις συνεντεύξεις και στα έργα του φαίνεται η επίδραση σημαντικών νεότερων λογοτεχνών και κυρίως των λεγόμενων «καταραμένων ποιητών» (decadents). Σταγόνες τέτοιας έμπνευσης νοτίζουν τα γραπτά του: η ψυχωτική φαντασία του Ε.Α. Poe, η άρνηση των κατεστημένων ορίων του Verlain, ο μοιραίος τυχοδιωκτισμός του Rimbaud, από τον Baudelaire η τραγικότητα του ανθρώπινου πεπρωμένου κι από όλους η μυστικιστική ενατένιση του Αγνώστου, της απόκρυφης φύσης του ανθρώπου. Εξάλλου οι Doors εμπνεύστηκαν το όνομά τους από ένα ρητό του Blake:
«Αν οι θύρες της αντίληψης υφίσταντο κάθαρση, όλα θα εμφανίζονταν στον άνθρωπο όπως είναι: απεριόριστα».
Βαθιά χάραξαν την ψυχή του Morrison οι αναγνώσεις του Νίτσε, μέσα από τις οποίες γνώρισε την αξία της απελευθέρωσης των ενστίκτων και της φαντασίας, των εδώ κι αιώνες καταπιεσμένων δυνάμεων του ανθρώπου και της γέννησης του μελλοντικού ελεύθερου ανθρώπου του μέλλοντος. Του Υπερανθρώπου.
Αλλά αυτό που επηρέασε τη σκέψη και τη ζωή του ακόμη περισσότερο ήταν η εξοικείωση με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, την ιστορία, την τραγωδία.
Ο κύκλος του μαρτυρεί πως ήταν σε θέση σε οποιαδήποτε στιγμή να μιλήσει για τη ζωή και τα έργα των περισσότερων Ελλήνων φιλοσόφων και ότι έτρεφε απεριόριστο σεβασμό για την προσωπικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Μα η μυστηριακή παράδοση ήταν αυτή που τον μαγνήτισε περισσότερο και που τα διδάγματά της προσπάθησε να μεταφέρει στην τέχνη του:

Η διονυσιακή έκσταση και η σαμανική τελετή
Στις συνεντεύξεις του ο Morrison δήλωνε: «Η κοινωνία μας κοροϊδεύει τους αρχέγονους πολιτισμούς και περηφανεύεται για την καταπίεση των φυσικών ροπών και ενστίκτων».
Για τον ίδιο η αρχαία παράδοση και δυο κυρίως διδασκαλίες της έδειχναν ξεκάθαρα το δρόμο για να βγει ο σύγχρονος πολιτισμός από το πνευματικό του αδιέξοδο:
Ο εξαγνισμός από τα πάθη και η δύναμη της έκστασης των Διονυσιακών μυστηρίων και η επιστροφή στη φύση, στη μαγική παράδοση και την ελευθερία της ψυχής των Ινδιάνων σαμάνων.
«Η μανία που ονομάζεται Διόνυσος ανακαλεί την αρχέγονη ψυχικότητα και τον αρχέγονο πόνο […] είναι η ενότητα του απείρως πολλαπλού» (W. Otto) Ο Διόνυσος είναι ο φορέας του χάους, της απαιτούμενης κάθαρσης που προετοιμάζει κάθε υγιή πνευματική πορεία προς το φως και την αρμονία του Απόλλωνα.
«Η μαγική πλευρά της θρησκευτική ζωής των παραδοσιακών κοινωνιών είναι επικεντρωμένη στη έννοια του «Σαμάν». Μέσω της έκστασης, η μνήμη της ψυχής ενεργοποιείται και διευρύνει τις πνευματικές ικανότητες, αποκαθιστώντας έτσι την επικοινωνία με τους αόρατους κόσμους». (Fernand Schwartz)
«Διόνυσο του ροκ» και «ηλεκτρικό σαμάνο» τον είχαν αποκαλέσει, καθώς προσπαθούσε να ξυπνήσει, μέσα από την οργιαστική ρυθμική μουσική και τους μυστηριώδεις στίχους του, τις «επικλήσεις» του και τη θεατρικότητα των παραστάσεων των Doors, τη δύναμη αυτών των αρχαίων, παράξενων τεχνικών.
Η φιλοσοφία που ακολουθούσε στην τέχνη και τη ζωή του ήταν αυτή της εκτόνωσης οτιδήποτε επίπλαστου, κρυμμένου, σκοτεινού, το σπάσιμο των γνωστών ανθρώπινων ορίων, την απελευθέρωση από τις επιταγές του σύγχρονου τρόπου ζωής, για να επέλθει η πραγματική ελευθερία.

Η εποχή του
Και η ζωή του πραγματώνει τη φιλοσοφία του. Ως και το 1969 ο Morrison, παρά την υπολογίσιμη πια, λόγω των Doors, περιουσία του, εξακολουθούσε να μην έχει μόνιμη κατοικία και να κοιμάται σε σπίτια φίλων ή στην παραλία της Βένις (LA), κάτω από τα αστέρια, με προσκεφάλι το σημειωματάριό του. Τα δικά του ποιήματα και τραγούδια, φανερώνουν μια ευαίσθητη, ρομαντική φύση που σκοτεινά και σουρεαλιστικά φωτογραφίζει με τόλμη την εποχή του και την πορεία του μέσα σε αυτήν: την απελευθέρωση των ναρκωτικών, του σεξ και του rock n’roll, το αντιπολεμικό κίνημα, την νέα πνοή της τέχνης του avant garde, την αμφισβήτηση, την μποέμικη και «χωρίς υλικά αγαθά» ζωή των χίπις.
“Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα!” («When the music’s over»)
Εκείνη την εποχή η αλλαγή του κόσμου φαινόταν πιο δυνατή από ποτέ, όπως και η λήξη των πολέμων που ταλάνιζαν την ανθρωπότητα.
Όμως οι Doors δεν ήταν ακριβώς έτσι: «Οι Doors δεν είναι ευχάριστοι, διασκεδαστικοί χίπις, που προσφέρουν ένα χαμόγελο και λουλούδια. Κρατούν ένα μαχαίρι με μια παγωμένη τρομαχτική λάμα». J. Stinks
«Έχουμε συγκεντρωθεί σ’ αυτό το πανάρχαιο θέατρο, για να διακηρύξουμε τη δίψα μας για ζωή και να ξεφύγουμε από τη σοφία που πλημμυρίζει τους δρόμους».
Σκοπός του ήταν να σοκάρει, να απογυμνώσει τους μύθους του 20ου αιώνα, τις πανηγυρικές προκηρύξεις και την αφελή σιγουριά ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει έτσι εύκολα. «Έι, εγώ δεν μιλώ για καμιά επανάσταση, για καμιά επίδειξη».
Σε μια συνέντευξή του δηλώνει: «Δεν μπορεί να υπάρξει καμία μεγάλη επανάσταση, αν δε προηγηθεί μια εσωτερική.[…] Είμαστε κλειδωμένοι σε μια εικόνα και όλοι μεγαλώνουν φορώντας μια μάσκα. Αγαπούν τις αλυσίδες τους. Ξεχνούν την πραγματική ελευθερία: το να γνωρίζουν ποιοι είναι πραγματικά. Υπάρχει μια ολόκληρη περιοχή μέσα μας γεμάτη μνήμες και συναισθήματα, που ποτέ δεν πλησιάζουμε. Αυτή θέλω ν’ ανακαλύψω»,

Η διάψευση του οράματος: Η «Αμερικανική Νύχτα»Ο Morrison, που εκείνο τον καιρό μελετούσε ψυχολογία του πλήθους, διακήρυσσε πως μπορούσε με κατάλληλους χειρισμούς να προκαλέσει μια εξέγερση (κάποτε το κατάφερε) ή αντίθετα να αποστραγγίσει από χιλιάδες νέους κάθε ένταση, τόσο που στο τέλος των συναυλιών έφευγαν γαλήνιοι και σιωπηλοί, «σαν να είχαν μόλις παραστεί σε τελετή».
Με τον καιρό όμως άρχισε να συνειδητοποιεί ότι όλες οι προσπάθειές του είχαν μόνο παροδικά αποτελέσματα... Ο δρόμος που τους έδειχνε παραήταν δύσκολος για να τον ακολουθήσουν, χωρίς προσωπική, συστηματική καθοδήγηση. «Η ελευθερία δεν χαρίζεται. Εγώ μπορώ μόνο να δείξω το δρόμο. Όχι να τον βαδίσω για αυτούς»,
Όμως η βιομηχανία του «star system» είχε κάνει καλά τη δουλειά της.
Οι νέοι και οι εταιρίες της εποχής του δεν ζητούσαν κανέναν οδηγό για καμιά ανύψωση της συνείδησης ή ελευθερία. Ζητούσαν, και είχαν πετύχει, ένα ακόμη «άψογο» σέξι είδωλο που πουλούσε και το βρήκαν στο μαγνητισμό και την προκλητικότητα του Morrison. Συνειδητοποιώντας από νωρίς το παιχνίδι αυτό, ο Morrison ξεσπούσε στις συναυλίες: «Είστε ένα τσούρμο σκλάβοι! Τους αφήνετε να σας σπρώχνουν εδώ κι εκεί. Τι θα κάνετε για αυτό;», ή πιο νηφάλια, στα ποιήματα του:

“Το ξέρετε ότι οδηγούμαστε στη σφαγή από ατάραχους αξιωματικούς
Το ξέρετε ότι μας κυβερνά η τηλεόραση; (An American Prayer)
«Να φοβάστε τους Άρχοντες, τους κρυμμένους ανάμεσά μας» (Wilderness)
«Το τέλος είναι πάντα κοντά»

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, συνειδητοποιώντας οδυνηρά ότι το έδαφος που διάλεξαν οι Doors για να φυτέψουν τους σπόρους τους ήταν σαθρό, προσπαθεί επανειλημμένα να αποτινάξει από πάνω του το δέρμα του «Βασιλιά-Σαύρα» και να στραφεί σε μια ήσυχη ζωή αφιερωμένη στο πρώτο πάθος του, την ποίηση. Αλλά ο μύθος που είχαν δημιουργήσει οι Doors, κυλούσε πια στο δικό του, αυτόνομο δρόμο.
Στην προσπάθεια του να ξεφύγει από την πραγματικότητα ο Morrison αφέθηκε πλήρως «στο δρόμο της υπερβολής» (W. Blake). Ατελείωτες καταχρήσεις, αλκοόλ, ξενύχτια και κραιπάλη έφθειραν τόσο τον ίδιο, όσο και την ένωση με τους υπόλοιπους Doors, που συνέχιζαν απορροφημένοι το φανταχτερό παιχνίδι της δόξας.
Φάσματα μοναξιάς, απελπισίας και θανάτου άρχισαν να στοιχειώνουν πάλι τα γραπτά και τη ζωή του. «Σύγχυση... όλη μου η ζωή είναι μια ψευδαίσθηση, όλο μου ο κόσμος ένα σχισμένο τσίρκο... όλο μου το μυαλό καταρρέει» τραγουδά ανάμεσα στους κανονικούς στίχους των τραγουδιών. Έψαχνε τρόπους για να ξεφύγει από την πολύχρωμη παρέλαση των συναυλιών, των πάρτι, των δημοσιογράφων.
«Μπορείς να μου δώσεις καταφύγιο; Πρέπει να βρω κάπου να κρυφτώ. Μπορείς να μου βρεις ένα απαλό άσυλο; Δεν τα καταφέρνω πια.
Ο άνθρωπος είναι στην Πόρτα» (Shaman’s Blues)
Βρήκε το άσυλό του σε ένα ταξίδι στο Παρίσι, στα μέσα του ΄71. Εκεί, στην πόλη των φιλοσόφων και των ποιητών, θα αναζητήσει ξανά την έμπνευσή του. Το πάθος όμως και η πίστη που τρικύμιζαν τα έργα του φαινόταν πια να ‘χει χαθεί.
Στα τελευταία του γραπτά αναφέρει: «Ο θάνατος μας κάνει όλους αγγέλους και μας δίνει φτερά εκεί που είχαμε ώμους λείους σαν τα νύχια του κορακιού».
Ο φυσικός θάνατος δεν άργησε να ακολουθήσει τον πνευματικό: βρέθηκε νεκρός στο μπάνιο του στο Παρίσι, με ένα αινιγματικό χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό του.
Ο Jim Morrison ήταν από τους λίγους που συνειδητοποίησαν με απόγνωση ότι η εποχή των οραμάτων για την αλλαγή του κόσμου έφτανε στο τέλος της.
Η αμφισβήτηση της γενιάς του είχε αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στη δομή της κοινωνίας, μα απέτυχε αυτό που ο Morrison επιζητούσε πάνω από όλα: την εσωτερική ελευθερία, τη μετάλλαξη του ανθρώπου.
Ο Morrison έβλεπε από τη σκηνή, στον ορίζοντα, τα πρώτα σύννεφα της εποχής που ερχόταν, την οποία παραήταν ευαίσθητος και ασυμβίβαστος για να ακολουθήσει.
Για αυτό αφιερώθηκε σε μια προσπάθεια, για να κάνει το ταξίδι προς το «Tέλος της Νύχτας», να περάσει παρασύροντας μαζί και άλλους την Πύλη του Αγνώστου, αυτή που κάποτε θα οδηγούσε σε έναν κόσμο όπως τον είχε «δει»: νέο και ελεύθερο. Μα η δύναμη ενός μονάχα ανθρώπου δεν είναι αρκετή.
«Αυτό είναι το τέλος μοναδικέ μου φίλε, το τέλος των αφελών σχεδίων μας και όσων ακόμη στέκονται [...] πονάω που σ’ ελευθερώνω, μα ποτέ δεν θα μ’ ακολουθήσεις.
Αυτό είναι το Τέλος».

Αλλά οι μύθοι επιστρέφουν ή όπως προτιμούσε να πει:
«Ω μεγάλε Δημιουργέ της ύπαρξης, δώσε μας μια ακόμη ώρα
για να δοκιμάσουμε την τέχνη μας και να τελειοποιήσουμε τα λόγια μας.
Ζούμε, πεθαίνουμε και ο θάνατος δεν είναι το τέλος».



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
-“No one here gets out alive”, D. Sugerman- J.Hopkins,. εκδ.: Κάκτος
-“Riders on the Storm”, J. Densmore, εκδ. Λιβάνη
-“Διόνυσος, μύθος και λατρεία”, W. Otto, εκδ. 21ου αιώνα
-“Σαμανισμός”, Μ. Eliade, εκδ. Χατζηνικολή
- “Σαμανισμός και τέχνη”, F. Schwarz, άρθρο του περιοδικού «Νέα Ακρόπολη» τ. 54.

»